حجت الاسلام و المسلمین هادی اخگری بیان داشت: عزاداری یا سوگواری، واژه‌ای آیینی است که در سوگ و عزای بزرگان دین، از جمله معصومان (علیهم‌السلام) و به‌ویژه امام حسین (علیه‌السلام) انجام می‌شود. عزاداری، با انگیزه‌های دینی مانند ابراز محبت به معصومان و اظهار غم و اندوه در مصیبت آنان و در قالب مجالس و مراسمی مشخص برگزار می‌شود.
وی افزود: در بحث متدولوژی عزاداری مباحثی همچون؛ تاریخچه عزاداری، ادله شرعی مشروعیت عزاداری، روش های عزاداری، احکام فقهی عزاداری و ...بایستی مورد بررسی قرار گیرد.
مدرس دروس عالی حوزه علمیه قم ادامه داد: در مورد تاریخچه عزاداری برای امام حسین (علیه السلام) در کتاب شریف کامل الزیارات روایات فراوانی آمده است که بیانگر عزاداری حضرت آدم (علیه السلام) از همان بدو خلقت برای سید الشهدا (علیه السلام ) بوده و برای مشروعیت اصل عزاداری می توان از سیره ابن هشام ،یاد کرد که حضرت رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) مردم و زنان مسلمان را برای عزاداری حمزه سید الشهدا دعوت کرد.
حجت الاسلام والمسلمین اخگری اذعان داشت: در عصر امام باقر و امام صادق (علیهم السلام) به دلیل فرصت مناسبی که پیش آمده بود، مجالس عزا در بیت شریف و در حضور آن دو امام بزرگوار برگزار می شد و شاعران و مداحان، اشعاری را در رثای امام حسین (علیه السلام) ارائه می نمودند.
استاد اخگری با بیان اینکه، سوگواری و گریه در حقیقت نمودی خارجی از بیزاری درونی شیعیان از دشمنان امام حسین (علیه السلام) است افزود: شکل عزاداری های ائمه اطهار (علیهم السلام ) با توجه به سیره عملی ایشان به طرق مختلف بود و اگرچه مصادیق عزاداری توسط عرف مردم در هر عصر تعیین می شود اما این عرف نباید با اصول و مبانی عقلی و نقلی تعارض داشته باشد.
