پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

مهم ترين آموزه ديني پيامبران الهي، دعوت به يكتا پرستي است. پرستش و عبادت خداوند، نيازهاي ثابت و همگاني بشر است كه زمان هيچ گاه نمي تواند در آن تاثير داشته باشد و در ديانت مقدسه اسلام، سرلوحه همه تعليمات اسلامي است و مساله اي است كه تمام مسلمانان در اصل آن با هم هيچ اختلاف و نزاعي ندارند. در اديان الهي، به ويژه در اسلام، بر عبادت و پرستش تاكيد خاصي شده است و به عنوان يك اصل جدايي ناپذير شناخته مي شود. با توجه به اين نكته كه هدف از عبادت و پرستش خداوند، رسيدن به كمال و درجات والاي معنوي است. بايد توجه كرد كه در اسلام و يهوديت، تا چه اندازه عبادت مورد توجه قرار گرفته و به ابعاد آن پرداخته شده است. علماي شيعه معتقدند كه عبادت به معناي اطاعت و پيروي خاضعانه، حالتي در وجود انسان است كه خود را در اختيار آفريننده مي بيند و هر نوع عملي كه انسان را به خدا نزديك سازد و او را مقرب درگاه حق تعالي قرار دهد. فرقه وهابيت، معتقدند خضوع و خشوع مخصوص خداوند است و هر كسي در برابر غير خدا چنين كند، مشرك است. تعريفي كه وهابيت از عبادت بيان كرده، با تعريفي كه شيعه مطرح كرده است، متفاوت مي باشد و اين تفاوت در تعريف سبب شده است كه در مصاديق عبادت نيز اختلاف نظر داشته باشند. مثلا وهابيت معتقد است كه زيارت قبر هر شخصي دليل بر پرستش او مي شود و استدلال مي كنند كه حتي سفر براي زيارت نيز حرام مي باشد و از آن نهي مي كنند. آن ها هم چنين زيارت قبور را نوعي بدعت دانسته و آن را موجب شرك مي دانند اما شيعه از زيارت قبور نهي نكرده و آن را بدعت و شرك نمي داند. حتي آن را موجب سعادت و رستگاري انسان مي داند. اين پژوهش با روش توصيفي – تحليلي – تطبيقي و با استفاده از منابع كلامي و معتبر كتابخانه اي سامان يافته است.