پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

بي شك نقش گسترده امامان شيعه(ع) به عنوان «مجاهدان فرهنگي»، در حوزه ي تبيين دين و فرهنگ، غيرقابل انكار است؛ بدين رو امامان(ع) اهميت ويژه اي به جهاد فرهنگي مبذول مي داشتند و در سخت ترين شرايط با تمام همت و به صورت جهادي عمل مي كردند و از هر فرصتي براي نهادينه كردن فرهنگ اسلامي بر اساس وحي و سنت پيامبر(ص) استفاده مي كردند. پايه و اساس شخصيت فرد و جامعه با مسائل فرهنگي و اخلاقي و اعتقادي درهم تنيده است؛ و جهاد فرهنگي جهت تبيين و ترويج اعتقادات صحيح و باطل در جامعه سعي دارد تا با روشنگري و جهاد فرهنگي عقايد و باورهاي ديني و مذهبي را نظام مند كرده و به فرهنگ اسلامي شكل بدهد و معارف و آموزه هاي ناب اسلامي را در جامعه نهادينه كند؛ پس جهاد فرهنگي به جهت اهميت زيربنايي كه دارد، بر جهاد نظامي و سياسي مقدم استبا آغاز خلافت عباسيان، خطابه و منبر، به عنوان رسانه هايي ارتباطي و تأثيرگذار، در خدمت توجيه مشروعيت و تثبيت حكومت قرار گرفتند. در سده اول خلافت عباسيان، خطبه خواندن به نام خليفه به معناي رسميت يافتن قدرت او بود و منبر نيز به تريبوني تبديل شد كه بر آن خطابه هايي براي اعلام رسمي خليفه وقت و وليعهد او و دعا براي آنان ايراد مي شد. در طرف مقابل، مخالفان نظام عباسي نيز از اين كاركردهاي رسانه اي خطابه و منبر استفاده مي كردند؛ آن ها با ايراد خطابه هايي در ذكر رذايل و مظالم خاندان بني عباس، مردم را به نظام خلافت بدبين و به اين وسيله، مشروعيت خلفا را در اذهان مردم خدشه دار مي كردند.