پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

امام عليه‌السلام در نظام آفرينش جايگاه والايي دارد كه در قرآن و روايات بارها مورد تاكيد قرار گرفته است و مفسرين بزرگ از جمله علامه طباطبايي در تفاسير خود به اين مبحث مهم پرداخته‌اند. در اين پژوهش با فيش برداري از منابع كتابخانه‌اي و به روش توصيفي و تحليلي جايگاه امام در نظام آفرينش از منظر آيات و روايات با تاكيد بر نظر علامه طباطبايي بيان شده است. جايگاه امام در نظام تكوين در دو بعد ولايت باطني و وساطت در فيض مورد بررسي قرار گرفت. ولايت باطني همان هدايت باطني و بخشي از ولايت تكويني است كه خداوند به بندگان خاص خود (پيامبران و امامان عليهم‌السلام) عطا كرده است و وساطت در فيض، واسطه بودن ائمه براي دريافت فيوضات الهي است. وجود امام و حجت خدا بر روي زمين ضروري است و ضروت آن با براهين عقلي و نقلي قابل اثبات است. وجود امام فوايد زيادي نيز دارد از جمله مهم‌ترين آن‌ها وساطت در فيض، امنيت و آرامش، سبب دفع بلا، واسطه دريافت نعمت و حفظ دين و مذهب است. جهان هستي به مثابه يك موجود زنده است. همان طور كه موجود زنده بدون روح، زنده نيست، جهان هم بدون روح كامل، سالم و ماندگار نخواهد بود. حال اين روح، يعني پاك‌ترين، زلال‌ترين و مقدس‌ترين عضو، بايد از عالي‌ترين و بهترين جنس باشد. بهترين مخلوق جهانِ هستي، انسان و بهترين انسان‌ها كساني هستند كه به هيچ ناپاكي روحي و جسمي نيالوده‌اند. امامان برترين مخلوق و شفاف‌ترين آينه تمام نماي خالق جهانند و به مقام «حُجّت خدا» در بين انسان‌ها رسيده‌اند. دنيا هرگز از حجّت خدا خالي نبوده و نخواهد بود؛ همان طور كه موجودات زنده بدون روح، توان زنده ماندن ندارند.