پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

"امامت" مقامي است كه خداوند فياض، بر مبناي لطف نامتناهي خويش، جهت هدايت خلق آن را به تعدادي بندگان شايستۀ خود إعطا كرده است. اصولًا، مقام مساوي، لياقت و مراحل يكسان را إقتضا مي‌كند. اما دو مصداق اين مقام، يعني حضرت ابراهيم (عليه‌السلام) و حضرت علي (عليه‌السلام)، شرايط نصب متفاوت را تجربه كردند. حضرت ابراهيم (عليه‌السلام)، پس از ابتلا به كلمات و پشت سر‌گذاشتن مقام عبوديت، نبوت، رسالت و خلّت نائل به مقام امامت از جانب خداوند شدند. حضرت علي (عليه‌السلام) نيز، پس از ختم نبوت و انقطاع وحي بدون دارا بودن هيچ مقامي از نبوت يا رسالت، به اين مقام نائل گشتند. نوشتار حاضر، با هدف مقايسه وجوه مشابه‌ و متفاوت ويژگي‌هاي حضرت علي (عليه‌السلام) و حضرت ابراهيم (عليه‌السلام) در مسئله امامت، به روش تطبيقي مي‌پردازد تا روشن سازد وجوه احراز متفاوت نصب در مصداق‌هاي منصوب به مقام امامت چگونه بوده است. وجوه تفارق و تشابه مقام امامت در سه حوزه أفضليت، اختيارات و تأثيرات بيان شده است. نتيجه بحث نشان مي‌دهد؛ حضرت علي (عليه‌السلام)، با برخورداري از ويژگي "آل ابراهيم" در بسياري از امتيازات با حضرت ابراهيم (عليه‌السلام) مشترك و با برخورداري از ويژگي "نفس پيامبر"، "نور خلقت"، "واسطه فيض پيدايش و استمرار بقاي عالم" و "امان زمين"، نسبت به حضرت ابراهيم (عليه‌السلام)، أفضل، مخيرتر و مؤثرتر است. واژگان كليدي؛ مقام، امامت×حضرت ابراهيم (ع)، حضرت علي (ع)، أفضليت، ختيارات