پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

يكي از مباحث مهم در حوزه مطالعات شيعه شناسي تبيين روابط فرقه‌هاي شيعه با يكديگر است. شيعيان اماميه و زيديه بر اساس زيربناي تفكر شيعي قائل به تحقق حكومت اسلامي بر مبناي انديشه قرآني و نظريه امامت بودند؛ همچنين آموزه‌هاي امامان و رهبران شيعي تأكيد بر دفاع از حريم اسلام تشيع جلوگيري از تفرقه و حفظ وحدت ديني بود بر همين اساس اين دو فرقه شيعي كه از فرقه‌هاي مهم اسلام اسلامي هستند، در تاريخ بررسي انديشه‌هاي اسلامي، روابط و تعاملاتي با يكديگر داشته‌اند. تبيين ابعاد اين تعاملات و آگاهي از مباني اشتراكي و اختلافي و آگاهي از تعاملات مثبت اين دو فرقه شيعي اهميت دارد و الگويي براي تعامل مسلمانان با يكديگر و تقريب مذاهب اسلامي است. با وجود اينكه اين دو فرقه شيعي در اصول و مباني مذهب داراي عقايد مشترك هستند، اما در بعضي فروع از جمله نحوۀ امر به معروف و نهي از منكر داراي افتراق بوده و وجه اصلي افتراق آنها در شيوه مبارزه است كه امامان شيعه اعتقاد به تقيه و آگاه كردن جامعه و مبارزۀ فرهنگي داشتند تا زماني كه بتوان قيام با شمشير زد؛ اما شيعيان زيدي اعتقاد به قيام مسلحانه، اجراي عدالت در جامعه و ايستادگي در برابر حكومت‌هاي جائر داشتند. در پژوهش پيش رو به بررسي اشتراكات و افتراقات اين دو فرقه پرداخته‌ايم.