پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

زندگي عبث، زندگي‌اي است كه هيچ هدف و غايتي در پي آن نيست. قرآن به عنوان كتابي براي هدايت بشريت، اين حقيقت را بيان مي‌كند كه هيچ جزئي از عالم طبيعت بدون هدف و عبث آفريده نشده و انسان نيز به عنوان جزئي از اين آفرينش، از اين قاعده مثستثني نيست. از آنجا كه رواج پوچ گرايي و بي معنايي در زندگي بشري از موضوعات بسيار گسترده اي است كه در جوامع انساني معاصر رواج گسترده اي داشته و با ساحت هاي گوناگون زندگي مرتبط مي باشد و احاطه به همه ابعاد آن از فهم و درك بشر خارج است؛ ضرورت رجوع به آموزه هاي اصيل ديني براي عرضه پرسش ها و پاسخ ها اهميت دوچندان مي يابد. پژوهش پيش رو با روش توصيفي ، از بين شاخصه ها و مؤلفه هاي زيادي كه قرآن براي زندگي عبث اشاره كرده، مهمترين آن‌ها را در ابعاد فردي و اجتماعي به همراه راه هاي برون رفت از آن را استخراج و به آن پرداخته است. در بخش شاخصه هاي فردي: داشتن جهان‌بيني مادي، زندگي همراه با لهو و لعب، غفلت از ياد خدا، پيروي از غافلان و نفي قيامت معرفي شده اند. همچنين راه هاي برون رفت از آن كه شامل: ياد خدا، خودشناسي، اميدواري و جهان‌بيني الهي تبيين شده اند. در مبحث شاخصه هاي اجتماعي مواردي همچون: تفاخر، تكاثر، قدرت طلبي و خودباختگي به همراه راه‌هاي برون رفت از آن مثل: ايجاد حكومت و جامعه توحيدي عادلانه، هدفداري جامعه، نظارت همگاني وداشتن روابط اجتماعي سالم ماحصل نتايج تحقيق مي باشد.