پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

خداوند در قرآن كريم به هدفمندي خلقت انسان اشاره كرده و در سوره مؤمنون آيه ۱۱۵ مي فرمايد " افحسبتم انما خلقناكم عبثا و انكم الينا لاترجعون" حال رسيدن به آن غايتي كه كمال و سعادت انسان است بر دو چيز متوقف است: ۱_ در انسان لياقت ذاتي و تكويني وجود داشته باشد كه او را به طرف كمال سوق بدهد؛ ۲_ رهبران الهي كه از مدرسه الهي آموزش ديده باشند. از سوي ديگر براي اينكه اين رهبران و معلمان الهي بتوانند، انسان را به طرف آن كمال و سعادت هدايت كنند، بايد متصف به بهترين صفات و كمالات و نيز منزه از نقص ها و عيب ها باشند، و خود به آنچه مي گويند، عمل بكنند و از چيزهاي كه منع مي كنند دور باشند تا مردم از آنها با ميل و رغبت اطاعت كرده و قول آنها را بپذيرند و رفتار و سيره‌ي آنها را اسوه خود قرار دهند. اين مسئله از جمله عواملي است كه سبب شده مسأله عصمت انبيأ در طول تاريخ دائما مورد توجه و عنايت مردم و دانشمندان قرار گيرد و دانشمندان اسلامي در كتب و آثار خود دائما بخشي از مباحث را به مسئله‌ي عصمت انبيأ اختصاص دهند. همچنين مفسرين نيز در تفاسير خودشان درباره اين مطلب بحث هايي داشته‌اند و در اغلب موارد به پاسخگويي به شبهاتي حول عصمت انبيأ اهتمام مي ورزند. در اين پژوهش به بررسي قلمرو عصمت نبي در تشخيص مصالح اجتماعي و امور عادي پرداخته شده و با مرور شبهات وارده بر عصمت انبيأ، پاسخهاي دانشمندان ديني به آنها، مورد بررسي قرار گرفته است.