پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

در طول تاريخ بشر زيبايي و آراستگي مورد توجه همه بوده است.از دلايل اصلي اهميت داشتن آرايش براي افراد پوشاندن عيب هاي موجود در پوست و مو و زيبا تر شدن است.از طرفي خداوند متعال زيبايي را در اختيارهمه ي بندگان قرار داده است وشيوه ي استفاده ي بهينه از آن را نيز از سوي حجج الهي تبيين فرموده است. فقهاي عظام براي به كارگيري دين و زندگي دست به تدوين احكام شرعي زده اند. فقه و دستورات شرعي در سامان دهي سبك زندگي و جهت بخشي به زندگي توحيد باوران نقشي بزرگ و كارآمدي را ايفا مي كند.امروزه همگام با گسترش حوزه ي دانش بشري و ظهور دستاورد هاي نو در قلمرو علوم تجربي، مسائل و موضوعات پيچيده فقهي نيز پديد آمده كه راه حل هاي مناسب خويش را مي طلبد. فقه اماميه با برخورداري از اصل اجتهاد ، توانايي رويارويي با مسائل نو را دارد و در اين زمينه بهترين راه حل را ارئه مي دهد. يكي از اين مسائل، مصاديق مستحدثه آرايش در بين مردان و زنان است. با توجه به خاستگاه ديني جامعه،اين نوشتار واكاوي مسائل مستحدثه ي آرايش و پيرايش در فقه، مشروعيت آن از منظر نصوص و ادله ي شرعي و مستندات متون فقهي و اثرات اجتماعي و رواني آن را مد نظر دارد. بدين منظور به بررسي ادله ي معتقدان به جواز و غير جواز پرداخته و در نهايت بيان مي شود كه برخي از اين اعمال در صورت ضرورت جايز خواهد بود. كليدواژه: