پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

آموزه ي موعودگرايي از جمله باورهاي حقيقي اعتقادي مشترك در تمام اديان الهي و بشري است. اين اصل بنيادين يا غير بنيادين در مكاتب مختلف تمايز به وجود آورده است. با يك پژوهش كاربردي در مسئله ي بنيادين موعود باوري از زواياي متعدد در دو انديشه ي امامي اثني عشري و مسيحيت تبشيري از ميان ساير آراء، درصدد حفظ و حراست اين مسئله از دستبرد و در جهت تقريب دو مذهب برآمده است. دو ديدگاه با روش كتابخانه اي و تطبيقي در اين اصل قابل توجه و تعمق است. موعود باوري و ابعاد متعدد آن در آيات و روايات و كتب متعدد متكلمان و كتاب مقدس عهد جديد و گزارش‌هاي تاريخي تواتر دارد. از اين رو معيار اصالت آن بر اساس منابع اوليه و ثانوي با تفاسير به طور قطع مسلم است. مستندات و مشاهدات در هر دو منبع حاكي از آن است كه موعود گرايي امامي و تبشيري در گونه شناسي از نوع باوري بر مبناي اميد و آرمان با ماهيت موعود مشخص و متعين با نام مهدي موعود (عج) و حضرت عيسي (عليه السلام) و داراي تبار شناسي، تولد، آباء، اجداد، القاب، كنيه و با كاركرد نجات بخش فردي، جمعي، اجتماعي و معنوي جهان شمول و كيهاني است. مباني امامي با سه عنصر حكمت، عدالت، محبت و با دو ويژگي فطري و جهاني شدن با مباني مسيحيت بر اساس باور مطلق رستاخيز، رجعت، هزاره باوري، نبرد حق و باطل، موجب انطباق سه ويژگي مشترك، غيبت، انتظار و ظهور با و قايع و حوادثش براي دو انديشه شده است. هر دو موعود در بخشي از شواهد كتب تاريخي جزء معمرين و حجت زمان خودشان با دو نوع غيبت ثبت شده اند كه فوايد اين غيبت در هر دو، مواردي هم چون اميدواري، تلاش براي توسعه و پيشرفت، اصلاح فرد و جامعه و انتظار است. ظهور منجي موعود در آخر الزمان با كليد واژه هاي رجعت، حكومت جهاني و قيامت درهم آميخته است. از اين رو وجوه مشترك؛ روشنايي آينده، اميد، برپايي عدل، زمان نامعلوم براي ظهور دو موعود در مقابل دجال و ضد مسيح با پيامدهايي هم چون؛ برقراري حكومت جهاني ، عدالت عمومي، فراواني نعمت و نابودي ظلم در هر دو موعود گرايي نمايان است.