پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

استصحاب، يك اصل فقهي است كه در موارد شك در بقاي حكم، حكم به بقاي آن را مي دهد. به اين معنا كه اگر حكمي در گذشته وجود داشته باشد و ما در حال حاضر شك داشته باشيم كه آيا اين حكم باقي است يا خير، اصل بر اين است كه حكم باقي است. استصحاب تعليقي، يكي از انواع استصحاب است كه در مواردي كاربرد دارد كه حكمي به صورت مشروط صادر شده باشد و سپس شرط آن از بين برود. به اين معنا كه حكمي در گذشته وجود داشته است كه مشروط به وجود يك وصف بوده است. سپس آن وصف از بين رفته است. در اين موارد، استصحاب حكم مشروط را جاري مي كند. در حجيت استصحاب تعليقي اختلاف وجود دارد: برخي هم چون آيت الله خويي آن را حجت نمي‌دانند، اما برخي ديگر هم چون امام خميني و شهيد صدر، معتقد به حجيت آن هستند.اختلاف آقاي خويي، مرحوم امام و شهيد صدر در مورد استصحاب تعليقي، در شرط شك در بقاي حكم مشروط است. آقاي خويي معتقد است كه اين شرط لازم نيست، اما مرحوم امام و شهيد صدر معتقدند كه اين شرط لازم است. امام خميني و شهيد صدر در اين كه آيا اين استحصاب در «تعليق در موضوعات» هم جاري است يا تنها در تعليق در احكام جاري مي‌باشد، اختلاف دارند. بنابراين در اين پژوهش ما به دنبال اين هستيم كه نظر امام خميني، مرحوم خويي و شهيد صدر در باره استصحاب تعليقي چيست؟ انجام اين پژوهش به شيوه توصيفي تحليلي صورت گرفته است.