پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

سوء ظنّ‌ خطور گمان بد نسبت به خداوند و يا مؤمن است كه در روايات از آن نهي شده است. بدبيني و منفي‌نگري و سوء ظن يكي از رذايل اخلاقي و صفات رواني بد مي‌باشد و با اثر بدي كه روي خود شخص و اطرافيانش مي‌گذارد، نه تنها از نظر اسلام، گناه محسوب مي‌شود؛ بلكه زندگي را در كام انسان تلخ و غير قابل تحمل مي‌كند.يكي از رذايل اخلاقي كه مداومت و تكرار آن سلامت جسمي، روحي ، آرامش و امنيت انسان راسلب و راه صعود به كمالات معنوي و قرب الي االله را مسدود و زمينه ي آلودگي روح و روان وسقوط انسان را رقم ميزند، سوءظن است. تمايز زندگي اجتماعي انسان از ساير حيوانات در گرو روحيه ي همكاري گروهي است و اين درصورتي امكانپذير است كه اعتماد و خوشبيني بر همگان حاكم باشد و به دور از هر گونه سوءظن و بدگماني باشند؛ چرا كه اساس اعتماد متقابل را درهم مي كوبد، پيوندهاي تعاون را از ميان برداشته وروحيه ي اجتماعي بودن را تضعيف ميكند. در خانواده بين زن و شوهر، اگر به طور مداوم انديشه ها و افكار منفي حاكم باشد و تمام رفتارهاي همسر را حمل بر بدي نمايند، به تدريج اين افكار منفي بر آنها مسلط ميشود و ناخودآگاه بخش عظيمي از تواناييهاي بالقوه و بالفعل خود را هدر ميدهند و در نتيجه بي حوصله، افسرده وعصبي ميشوند، همه چيز و همه كس در نگاهشان منفي، غم انگيز و نااميدكننده خواهد بود و اززندگي هيچ لذتي نمي برند. بنابراين، بدبيني سرچشمه ي بعضي ازناراحتيهاي روحي ورواني وموجب اضطراب ونگراني، بزرگتري مانع همكاريهاي اجتماعي، اتحاد و پيوستگي دلهاست و شخص بدبين، بيشتر از ديگران غمگين، خود خور و ناراحت است و دراثر گمانهاي بدي كه درباره ي اشخاص وپديده ها دارد،بسيار دررنج و عذابي دروني، گوشه گير،خودخواه و بي نشاط است. پژوهش حاضر بر آن است تا با روش توصيفي– كتابخانه اي عوامل و آثار سوءظن را كه به فروپاشي خانواده مي انجامد مورد بررسي قرار داده و راههاي درمان آن را شناسايي نمايد تا با به كارگيري آنها، اولين نهاد اجتماعي با انسجام قوي شكل پذيرد.