پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

اين پژوهش در صدد پاسخ به اين سوال بوده كه مباني فقهي تبيين ملاك مادري در تلقيح مصنوعي و احكام آن چيست. تلقيح مصنوعي از راه هاي نويني است كه علم پزشكي پيش روي زوجين نابارور نهاده تا از طريق آن، بر مكل ناباروري خود فائق آمده و فرزندآوري داشته باشند. امروزه كه ناباروري زوجين در جهان امري شايع است، تلقيح مصنوعي اهميت به سزايي در برطرف كردن اين مسئله پيدا كرده است. در خصوص حكم تكليفي تلقيح مصنوعي، عموم فقها تلقيح مصنوعي بين زن و شوهر را مجاز مي دانند، ولي درباره تلقيح مصنوعي بين دو نامحرم، بين فقها اختلاف نظر وجود دارد. همچنين برخي از فقها معتقدند كه تنها در موارد تلقيح مصنوعي بين دو همسر، نسب شرعي وجود دارد و برخي ديگر معتقدند در موارد تلقيح مصنوعي بين دو نامحرم نيز نسب شرعي موجود است. در اين تحقيق، با استناد به آيات و روايات و عقل و عرف، نظر دسته اي از فقها كه زن صاحب تخمك را به عنوان مادر نسبي طفل معرفي مي كنند و در موارد تلقيح مصنوعي بين دو نامحرم نيز، نسب شرعي براي طفل را ثابت مي دانند، صحيح دانسته مي شود. در خصوص احكام وضعي نسب مادري، از جمله محرميت و حرمت نكاح، توارث، حضانت و سرپرستي و لزوم انفاق، براي زن صاحب تخمك، همه ي اين احكام جريان دارند ولي در خصوص زن صاحب رحم، تنها محرميت و حرمت نكاح جريان پيدا مي كند.