پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

امر به معروف و نهي از منكر از فروع دين و بر خواسته از تعاليم قرآن و سيره نبوي و ائمه عليهم‌السلام و يكي از پايه‌هاي اصلي تفكر اسلام مي باشد. در اين باره كتاب‌ها و رساله‌هاي زيادي نوشته شده است. وجوب امر به معروف و نهي از منكر به دلايل عقلي و نقلي به اثبات رسيده است؛ از نظر عقلي به استناد قائده لطف، ضرورت حفظ نظم، لزوم جلوگيري از معصيت، مصلحت جامعه و ضمانتي براي اجراي قانون امر به معروف و نهي از منكر واجب است. دلايل ديگر وجوب امر به معروف و نهي از منكر، آيات شريفه ي قرآن كريم و احاديث منقول از پيامبرﷺ و ائمه عليهم‌السلام و اجماع فقها، متكلمين، مفسرين و علما و ارباب مذاهب مختلف اسلامي است. همه مذاهب اسلامي بر كاربرد امر به معروف و نهي از منكر تاكيد و شرايط، مراتب و انواع و اقسامي براي آن قائل شده اند. از اين رو بايد گفت كه همه ي اصحاب مذاهب بر وجوب امر به معروف و نهي از منكر اتفاق دارند، اما گاهي در اين ميان اختلافاتي جزيي به چشم مي خورد. هدف از اين پژوهش بررسي احكام و شرايط امر به معروف و نهي از منكر در فقه شيعه و شافعيه مي‌باشد تا تفاوت‌ها و شباهت‌هاي دو مذهب در اين مسئله روشن و اهميت اين فريضه در مذاهب مختلف آشكار گردد. در فصل اول واژگان و اصطلاحات فقهي مربوط به امربه‌معروف و نهي‌ازمنكر تعريف شد، فصل دوم به بررسي شرايط امربه‌معروف و نهي‌از منكر از ديدگاه فقه شيعه و شافعي پرداخته‌است و در فصل سوم احكام امربه‌معروف و نهي‌از منكر از ديدگاه فقه شيعه و شافعي بررسي گرديده‌است.