پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

بهترين راه خداشناسي، توجه به فلسفه‌ي آفرينش است. از نگاه قرآن، انسان عبث و بيهوده آفريده نشده است (أَفَحَسِبْتُمْ أَنَّمَا خَلَقْنَاكُمْ عَبَثًا)، بلكه آفرينش او هدفمند بوده است (وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ). پژوهش حاضر درصدد تبيين مستندات قرآني هدف از آفرينش از ديدگاه قرآن و نهج‌البلاغه با تأكيد بر پاسخ به شبهات مي‌پردازد و شبهات شامل اين‌كه خالق اين جهان از كار خود چه هدفي داشته؟ و آيا در افعال او غرض و غايت وجود دارد؟ و اگر بي‌نياز است چرا آفريده؟ در اين تحقيق كه درصدد تبيين و بررسي مستندات قرآني هدف از آفرينش از ديدگاه قرآن و نهج‌البلاغه از روش توصيفي و تحليلي استفاده‌شده است كه در ابتدا مفاهيم اصلي موضوع تحقيق، توصيف و تحليل مي‌شود و در ادامه مستندات قرآني آن‌ها با تأكيد بر پاسخ به شبهات كه مهم‌ترين منابع نقلي قرآن و نهج‌البلاغه است؛ و همچنين فرمايشات امام علي (عليه السلام) در نهج‌البلاغه خلقت جهان بر اساس حكمت الهي به‌سوي غايتي خاص درحركت است، هدف عالي و غايي از آفرينش وصول به نور هستي است (إنّ ربّك الرُّجعي) و پديده‌هاي هستي وقتي كمال نهايي خود را مي‌يابند كه به قرب الهي برسند؛ و اين شبهه كه چرا بندگان را كامل نيافريد؟ و اين اينكه تكامل انسان چيزي نيست كه بتوان آن را به‌اجبار آفريد، بلكه راه طولاني است كه انسان بايد بااراده و تصميم و افعال اختياري خويش راه تكامل را بپيمايد؛ بنابراين هدف نهايي آفرينش هم در قرآن و هم در نهج‌البلاغه رجعت و وصول به حضرت حق معرفي‌شده است؛ كه در اين راه بايد بااراده خود شخص باشد و از طريق آزمايش و انتخاب مسير به كمال نهايي برسند. نتايج حاصل از تحقيق نشان داد كه منطق قرآن درباره دنيا و آخرت هدف‌داري عالم هستي است و هدف از آفرينش از ديدگاه قرآن قرب خداوندي و رسيدن به كمال نهائي از طريق عبادت است، واصل هدف خلقت نيز رسيدن به خداوند هست.