پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

  چكيده همزيستي مسالمت‌آميز اصل اساسي در تأمين امنيت و آسايش اجتماعي در بين جوامع با هر عقيده، مذهب و نژادي مي باشد. تا آنجايي كه از مهم‌ترين اهداف ايجاد نهادها و سازمان‌هاي بين المللي بسط و گسترش همكاري جوامع كوچك و بزرگ با هم و برقراري رفتار مسالمت‌آميز به دور از تنش و جنگ و خونريزي است. در اين ميان متأسفانه رفتارهاي خشونت آميز برخي مسلمانان و گروه‌هاي منتسب به اسلام باعث ارائه ي تصويري خشن از اسلام گرديده است و جهان اسلام با مشكلات و چالش‌هاي مختلفي رو به رو شده است؛ در نتيجه دشمنان اسلام ، مسلمانان را مانع براي دست‌يابي به همزيستي مسالمت‌آميز در جوامع بشري معرفي مي‌كنند كه اين امر موجب اسلام هراسي در جهان شده است. لذا با توجه به اهميت و جايگاه اين مسئله اساسي اين نوشتار قصد دارد موضوع همزيستي مسالمت‌آميز در سيره ي نظري و عملي امام علي در مواجهه با پيروان اديان و مذاهب را با تأكيد بر آموزه‌هاي نهج البلاغه مورد ارزيابي قرار دهد. در بررسي و تحليل‌ها روشن شد كه حضرت علي بن ابي طالب به عنوان جانشين پيامبر اسلام و بزرگ‌ترين حاكم اسلامي بعد از آن جناب در نهج البلاغه در خطبه‌ها و نامه‌هاي زيادي به ارزيابي حقوق پيروان اديان ومذاهب پرداخته و كارگزاران خود را ملزم به رعايت حقوق و حفظ كرامت انساي آنان كرده است. همزيستي مسالمت‌آميز با غيرمسلمانان به عنوان يك انديشه اصيل اسلامي در گفتار و كردار آن بزرگوار كاملاً نمايان و مشهود است. در رفتار با پيروان مذاهب اسلامي، برخورد هدايت آميز در بخش عمده‌اي از خطبه، نامه و حكمت‌هاي نهج البلاغه به طور واضح و روشن تبيين گرديده است. در مقام عمل نيز حضرت با موعظه و نصحيت سران اين گروه‌ها، منزوي نكردن آنان، دعا در حق آنان، عدم آغاز به نبرد، دعوت به صلح و غيره؛ حكايت از سلوك و رفتار احترام آميز ايشان با همه ي اقشار جامعه است.