پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

خداوند حكيم آدمي را براي بندگي خويش آفريده و به او توان انتخاب و اختيار بخشيده است. افرادي كه به اختيار در راه بندگي قرار گيرند، به كمال خواهند رسيد؛ اما افرادي كه از بندگي خدا روي گردانند و نافرماني كنند، از تقرّب به خداوند باز خواهند ماند و دچار خشم و غضب الهي خواهند شد. انسان از دير باز به دنبال يافتن رابطهاي بين علل و معلولهاي كائنات و رموز جهان آفرينش بوده كه با كمي تأمل و جستجو در چنين روابطي ميتوان به حقايق آن پي برد. يكي از اين روابط، رابطة اعمال انسان و كيفر و پاداش اوست كه سرنوشت آدمي را در زندگي آخرت رقم خواهد زد. خداوند متعال پاداش نيكوكاران را بر خود واجب دانسته است؛ امّا در هيچ جاي قرآن، عذاب گنهكاران را بر خود واجب نكرده است، بلكه فرموده «مَا نَحنُ بِمُعَذَّبين» و عامل اصلي نزول عذاب را، اعمال خود انسانها بيان نموده است. انسانها بايد عامل غضب خداوند و نزول عذاب را در اعمال و رفتار ناشايست خود جستجو نمايند. اين پژوهش به روش توصيفيـ تحليلي به بررسي همين تناسب عذاب الهي و گناهان انسان پرداخته است و در نهايت درمييابد كه ريشة بيشتر عذابهاي الهي، سرپيچي از فرمان خدا و رسولش (صلياللهعليهوآله) و تكذيب آيات الهي و آزار و اذيّت پيامبران الهي است. خداوند متعال در قرآن كريم وعدة عذاب براي انكاركنندگان متذكّر گشته تا همة افراد متوجّه اهميّت اين موضوع شوند كه وعدة الهي حتمي و ترديدناپذير است. واژههاي كليدي: عذاب، گناه، كيفر، جرم، مجازات.