پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

در انديشه ديني، پيامبران نسبت به ساير مردم از ويژگي‌هايي برخوردار هستند كه بقيه مردم از آن‌ها محروم مي‌باشند. براساس باور قرآن و عهد عتيق پيامبران از لحاظ مقام و منزلت و درجات فضل با هم اشتراكات و افتراقاتي دارند كه در اين تحقيق به آن‌ها پرداخته شده است. انبيا واسطه‌هايي بودند كه كلام خدا را به اين جهان نازل مي‌كردند ولي در عهد عتيق اين واژه بر ديگر افراد اطلاق مي‌شد. نكته ديگر اينكه انتخاب نبي بر حسب مشيت و اراده خداوند، از مشتركات قرآن و عهد عتيق است. در عين حال، قرآن‌كريم بر دائمي بودن نبوت براي نبي تأكيد مي‌ورزد؛ اما عهد عتيق اين موضوع را نمي‌پذيرد. تفاوت انبياء از لحاظ مراتب فضل و كمال جزء مشتركات قرآن و عهدين است. قرآن و عهد عتيق ضمن اين‌كه خداوند را مبدأ معجزات مي‌دانند، برخي از معجزات را به نفوس پيامبران استناد مي‌دهند؛ مشروط بر اين‌كه به اذن خداوند باشد. قرآن و عهد عتيق، عصمت انبياء را در دريافت و ابلاغ وحي مي‌پذيرند. اما عصمت عملي و اعتقادي انبياء از اختصاصات قرآن است. قرآن و عهد عتيق، از موسي عليه‌السلام به عنوان كليم‌الله ياد مي‌كند ؛ پيامبري كه به تعدد معجزه، مشهور است. و در عهد عتيق از ايشان به عنوان نبي برتر ياد مي‌شود. از ديدگاه قرآن و عهد عتيق، وحي، نوعي آگاهي فرابشري و تعليم قدسي، ملكوتي و يك آموزه غيبي است و حاصل مكاشفات و اشراقات دروني پيامبر نيست. نكته آخر اين‌كه، نقطه مشترك شرايع الهي، نجات و رهايي بشر است كه اين عمل توسط وحي انجام مي‌گيرد.در قرآن و عهد عتيق، دستورها و شرايع نازل شده به وسيله پيامبران موجب نجات و رهايي است.