پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده انتظار بشر از دين، يكي از مهمترين مسائل جديد كلامي است كه در كلام سنتي و فلسفه اسلامي با عنوان ضرورت بعثت پيامبران، مطرح گرديده است . دراين تحقيق سوال اصلي اين است كه براي برآورده شدن كدام انتظار بايد به سراغ دين رفت . دراين زمينه نظرات مختلفي وجود دارد كه نگارنده در اين پژوهش به نظر دو انديشمند اسلامي استاد جوادي آملي واستاد ملكيان پرداخته است. از آنجا كه مباني فكري استاد جوادي آملي بر مبناي خدامحوري و استاد ملكيان با رويكرد نوين به اين مسأله پرداخته است، در پاسخ تفاوتي بين دو ديدگاه وجود دارد. استاد جوادي آملي معتقد است دين حداكثري و پاسخگوي تمام مسائل مي باشد . اما استاد ملكيان دين را براي بهتر كردن زندگي دنيا ، كاستن درد و رنج از زندگي كه نقش محوري در آثار وي دارد و پاسخ به تنهايي انسان مي داند . ايشان معتقد است كه انتظار انسان از دين ، اين است كه به درد و رنج هاي او يا به تعبيري عامتر ، به زندگي او معنا دهد و به اوضاع واحوال مطلوب برساند.لكن بر اين باور است كه در جهان مدرن، ديگر دين سنتي نمي تواند اين مهم را برطرف كند و كم كم به فهم جديد از دين كه معنويت نام دارد، مي رسد. پاسخ صحيح به مسأله مورد بررسي آن است كه با توجه به اينكه انتظار بشر از دين، در تفكر انسان محوري يا به نقلي رويكرد نوين به انسان،شكل گرفته و نظر بر اين است كه دين، خاصِ شريعت اسلام است و با توجه به كمال و حقانيت آن ؛ دين تمام نيازهاي آخرتي و دنيايي، فردي و اجتماعي انسان را از طريق كليات و بيان جزئيات بر مي آورد و ساير نيازها از طريق استنتاج عقلي از همان كليات به دست مي آيد، پس دين پاسخگوي تمام نيازهاي بشر مي باشد.