پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

تاكنون ترجمه هاي بسياري از قرآن، به زبان فارسي صورت گرفته است. در اين ميان، ترجمۀ قرآن مهدي الهي قمشه اي، به دليل نثر ساده و قلم روان آن، با اقبال عمومي مواجه شد، اما به جهت وجود برخي شبهه هاي ترجمه اي در آن -از جهات نحوي، ساختاري، واژگاني و صرفي- مورد انتقاد بعضي از منتقدين قرار گرفته است. از آنجا كه نقد و ارزيابي ترجمه مي تواند راه را براي ارائه ترجمه اي بهتر هموار نمايد و با توجه به اينكه يكي از مسائل مهم در ارائۀ ترجمۀ صحيح متون علمي عربي، از جمله قرآن كريم، رعايت اصول و قواعد علم نحو مي باشد، پژوهش حاضر ضمن معرفي اجمالي ترجمۀ قرآن مرحوم الهي قمشه اي، ترجمۀ ايشان (با ويرايش جديد) را در پنج جزء ابتدايي قرآن، با محور قرار دادن علم نحو، به روش توصيفي تحليلي، مورد بررسي قرار داده و ترجمه پيشنهادي آيه را بيان نموده است. حاصل اين پژوهش بيانگر آن است كه بخشي از اصول مسلّم نحوي همچون معناي تأكيد إنّ و لام و نون تأكيد در مضارع مؤكد، اطلاق مفهوم شرط در إن شرطيه، زمان آينده در جملات شرط، مفهوم استمرار در ماضي استمراري، معناي حصر موجود در إنّما، بيشتر بودن وسعت زماني سوف در مقايسه با سين و مفهوم خاص موجود در ساختار (ما كان و لام جاره) در ترجمه مترجم محترم از برخي آيات، منعكس نشده است. ضمن اينكه ايشان به اين نكات در ترجمه آيات ديگر با تركيب مشابه، كاملاً واقف بوده و خود را ملزم به مراعات آن اصول نموده اند.