پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده طنز، شكلي ادبي از انسان شناسي اجتماع در پوششي از استهزاء، انتقاد و نقد است كه به منظور ارائه تصويري خاص از معايب و مفاسد جامعه صورت مي گيرد و وظيفه انتقادي آن نه بدخواهي و تمسخر كه نماياندن زشتي و فساد عمومي با كاركردي درماني است كه طنز مي تواند پيام ها، درد و رنج ها و حوادث اجتماعي را با معجوني هدفمند به مخاطب خود ارائه دهد. پژوهش حاضر، نگرشي ديني با رويكردي در مسئله فقه و حقوق است كه از نظر پژوهشي، جنبه علمي، كاربردي دارد و از نظر اجرايي به هر دو جنبه حقوقي و فقهي در آن توجه شده است. موضوع مورد بحث در اين مجموعه، طنز و فقه و حقوقي است كه هدف هاي آن عبارت است از دست يابي به مفهوم دقيق و جامع و مانع از طنز، كشف حكم شرعي طنز، بيان حد و مرزهاي طنزهاي ديني از نظر فقهي و حقوقي است. روش پژوهشي اين اثر روش كتابخانه اي با گرايش فقهي و حقوقي است. در بخش اول اين پژوهش به بيان كلياتي درباره تعريف طنز كه شامل طنز در لغت و اصطلاح و عناصر طنز و شيوه هاي رايج در طنز و ويژگي طنز از نظر موضوع و محتوا مي پردازيم و در بخش دوم مشروعيت و آثار موضوع طنز كه شامل ادله به جواز و عدم جواز است كه در واقع حكم شرعي طنز از منظر آيات وروايات را بررسي مي كنيم و در بخش سوم طنز اخلاقي و حقوق موضوعه را بررسي كنيم كه در آن وتعامل و رابطه حقوق و طنز اخلاقي وطنز مطلوب ونامطلوب را از ديدگاه حقوق بررسي خواهيم كرد.