پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

يكي از موضوعات محوري در قرآن انسان است كه در مقايسه با ساير موجودات ،از استعدادها و امتيازهايي برخوردار است.اين وجوه ممتاز به ساحت معنوي وبعد غير جسمي او معطوف است.پيش فرض بنيادين در تحليل شاخص هاي رشد انساني و معنوي الگوي رفتاري اسوه هاي قرآني است.پيامبران به مثابه انسان هاي رشد يافته شاخص هايي چون علم و معرفت ،ايمان ،شرح صدر ،يقين و حب را واجد بوده اند.اين فضايل والاي انساني در حكم مقدماتي اند كه انسان ها را در نيل به هدف غايي شان كه مرتبه قرب و عبوديت است،ياري مي بخشد،اين پايان نامه با توجه به چنين وجوه ممتاز و با لحاظ ابعاد فطري انسان شاخص هاي رشد معنوي او را بررسي كرده است.اين فضائل دست يافتني و در عين حال ذومراتب است. آنچه كه در علم اخلاق اسلامي مورد توجه است دررشد معنوي منظور از معنا فضايل اخلاقي است كه انسان آنها را با علم و عمل به مرور زمان كسب مي كند تا او را به خداوند نزديك كند. بنابراين هدف ازرشد معنوي اين است كه انسان خودش را به خداوند نزديك كرده و ازكمالات انساني برخوردار شود. در برابررشد معنوي انحطاط معنوي قرار مي گيرد كه مراد از آن اين است انسان فاقد ارزش هاي انساني شده و فاصله اش از خداوند بيشتر مي شود. رشد معنوي انسان در گرو عمل اوست. هر انسانى پرتوى از وجود او است، و هر قدر عمل گسترش يابد، وجود انسان در حقيقت توسعه يافته است.قرآن عمل انسان را از وجود او جدا نمى‏ داند و هر دو را اشكال مختلفى ازيك حقيقت مى ‏شمرد.رشد معنوي در حقيقت به خدا رسيدن و تقرب به خداوند و به رنگ خدا در آمدن است كه موجب رستگاري ابدي انسان مي گردد و او را از مهلكه هاي دنيوي و اخروي نجات مي دهد.