پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

رچكيده : خلقت انسان به گونه اي است كه در سايه تعاملات اجتماعي و برقراري ارتباط با ديگران قادر است به قله هاي كمال و سعادت دست يابد. شارع مقدس كه براي تمامي ابعاد زندگي بشر برنامه دقيق و منظمي طراحي كرده بي شك مسئله مهم ارتباط با ديگران را از نظر دور نداشته است. يكي از مباحث مهم در منابع و متون فقهي كه برگرفته از سخنان و سيره اهلبيت (عليهم‏السلام) مى‏باشد «ارتباط با نامحرم » است. در فقه اسلامي واژه «ارتباط» در اصل لغت و اصطلاح به معناى: آميختن، با كسى زندگى نمودن مى‏باشد و«محرم» به كسى گفته مى‏شود كه ازدواج و نكاح با او حرام است. تحقيق حاضر درصدد پاسخ گويي به اين سوال است كه مباني فقهي ارتباط با نامحرم چيست؟ و فقها با چه ادله فقهي محدوده اين ارتباط را تبيين نموده اند؟ در اين تحقيق پس از بررسي ادله فقهي برخي ابعاد ارتباط با نامحرم از جمله: «سخن گفتن با نامحرم»-«پوشش در مقابل نامحرم» - «نگاه به نامحرم» و «تماس بدني با نامحرم » اين نتيجه حاصل شد كه ارتباط با نامحرم تحت شرايط خاصي جايز و تحت شرايط خاص ديگري حرام مي باشد. ابعاد ديگري از ارتباط نيز مورد دقت و بررسي قرار گرفته از جمله : موارد استثناء از ارتباط با نامحرم، شاخص هاي ارتباط سالم و اين نتيجه حاصل شد كه در برخي موارد برقراري ارتباط با نامحرم اشكال ندارد و براي ارتباط سالم و به دور از اغواهاي شيطان 4 شاخص مهم وجود دارد. نظر به اين كه ارتباط در فضاي مجازي يكي از پديده هاي عصر حاضر مي باشد. لذا پس از تطابق آن با فضاي حقيقي اين نتيجه حاصل شد كه ارتباط در فضاي مجازي همانند فضاي حقيقي بوده و اين دو محيط علي رغم تفاوت ظاهري، تفاوت ماهوي و حقيقي ندارند لذا عمومات ادله حرمت ارتباط با نامحرم در فضاي حقيقي، به فضاي مجازي هم سرايت مي نمايد. در تتمه بحث، راهكارهايي جهت جلوگيري از آسيب هاي ارتباط در فضاي مجازي ارائه شده است