پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

رساله حاضر به بررسي آسيب¬هاي فرهنگي دنياطلبي از منظر قرآن و نهج‌البلاغه، پرداخته است. اهميّت اين تحقيق به آن جهت است كه انديشه انسان بدون ارتباط با وحي نمي‌تواند ميان دنيايي كه طريق به سوي آخرت است و دنيايي كه در برابر آخرت قرار دارد تفكيك كند و راه نجات از دام نكوهيده را بشناسد و او را به آبادسازي سراي هميشگي، در كنار آباد كردن سراي موقت وادارد. لازم است كه انسان طبق آيات قرآن و نهج¬البلاغه ارزش و جايگاه خود را بشناسد تا بتواند با شناخت و اختيار خود راهي را كه براي آن آفريده شده است بپيمايد. قرآن و به تبع آن نهج‌البلاغه ارزش و اعتبار دنيا رادر طريقيت آن مي‌دانند. از ديدگاه قرآن مهم¬ترين آسيب فرهنگي دنياطلبي كه خود نيز منشأ بسياري از رفتارهاي ناشايست مي¬گردد انكارخدا و تكذيب آيات الهي است. محروميت از ذكر خدا و نماز، طغيان وسركشي، گسترش فحشا و منكرات و...از ديگرآسيب هاي دنياطلبي است كه در قرآن به آن اشاره شده است. در نهج¬البلاغه به آسيب-هايي چون غفلت از يادخدا، فراموش كردن معاد و ايجاد حرص وطمع در انسان و...پرداخته شده است. براي رهايي از حبّ دنيا، بهترين و اثربخش¬ترين راه، اصلاح نفس و رسيدن به مقام بندگي و عبوديّت خداوند است. اما راه اساسي اصلاح نفس و رسيدن به ملكات نفساني، طبق آموزه¬هاي قرآن و نهج¬البلاغه به كار گرفتن سلسله¬اي از علوم و معارف الهي و قرآني است چنان كه به قدري آگاه و بصير گردد كه ديگر در نفس او جايي براي حبّ دنيا و رذايل آن باقي نماند. دراين رساله به موضوعاتي هم چون عوامل وزمينه هاي دنياطلبي ، شاخصه ها و پيامدهاي فرهنگي دنياطلبي ، راهكارها و روش هاي پيش گيري و درمان آسيب ها ي فرهنگي دنياطلبي در قرآن و نهج البلاغه پرداخته شده است. كليد واژه¬ها : آسيب شناسي، فرهنگ، دنيا، دنياطلبي، آسيب شناسي فرهنگي