پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

وجوه تناسب اسما و صفات الهي پايان آيه با مفاد آيه پژوهشي¬است كه به اين سؤال پاسخ مي¬دهد كه آيا تناسبي ميان مفاد آيه و اسما حسنايي كه به آن پايان يافته وجود دارد يا نه؟ تا جوابي باشد به منتقدين قرآن، كه بر اين باورند كه اين كتاب، وحي آسماني¬نيست و مطالبش از هم پراكنده است. از ديرباز مسئله هماهنگي و تناسب بين صدر و ذيل آيه در آيات مختوم به اسما الهي مطرح بوده است. در اين پايان نامه اين مسئله به طور منسجم در ده جزء اول قرآن مطرح و بررسي شده كه نوآوري اين پژوهش محسوب مي گردد. آنچه در اينجا مفروض است اين است كه صفات و اسما در بردارنده ي شئون الهي اند و مشتمل بر معنا و پيام خاص؛ از اين روست كه شناخت اين اسما ما را به شناخت خداوند نزديكتر مي كند؛ در نگارش اين پايان نامه از روش توصيفي و تحليلي استفاده شده و مطالب جمع آوري شده از طريق روش كتابخانه اي توصيف و تحليل شده اند.واز دست آوردهاي اين پژوهش اينست كه؛ خداوند قران را با اسم الله تحقق بخشيده و ختم بسمله به رحمن و رحيم و توجه آماري به اسامي لطفي و قهري گوياي سبقت رحمت بر غضب وي است. به غير از اسم جامع الله صفات ديگري براي خود برشمرده و برخي از آيات را به آن اوصاف ختم نموده است و تا تأكيد كند كه هستي را با هريك از صفات لايزال خود محقق كرده وآموزش مي-دهد كه انسان، مظهر تجلي صفات وي در روي زمين چگونه با استمداد از صفت مؤثر با او ارتباط گيرد. علاوه بر آن وجود اسما و صفات الهي در پايان آيات اتفاقي نيست و كاملا حساب شده است. اسما پايان آيات، ضامن محتواي آيه بوده و هركدام رسالتي ويژه را بر عهده دارند، محتوا و متن آيه را تعليل كرده و شناخت آنها به فهم بهتر آيه كمك مي¬كند. و هيچ اسم ديگري نمي¬تواند جايگزين آن اسم شده و محتوا را به شايستگي آن اسم بفهماند. كليد واژه¬ها: اسما الهي، صفات الهي، اسماءالحسني، تناسب، قرآن