پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

از جمله اصول اساسي در جهان بيني توحيدي اسلام كه در قرآن كريم بيان شده، عصمت انبياء ي الهي به ويژه پيامبر اكرم (ص) است. عصمت آن راز مكتوم نهاني مورد اطلاع حق تعالي است و از عناصر محوري مقام منيع رسالت، عصمت آنهاست كه نيل آنان به عهد هاي الهي نيز مشروط به همين عصمت است.عصمت آنان ويژه دوران رسالتشان نيست بلكه آن بزرگواران در سراسر عمر شريف خود معصومانه زيسته اند.همچنين عصمت آنان ويژه تبليغ رسالت نيست بلكه در همه شئون و امور معصوم اند . علامه طباطبايى «عصمت» را وجود امرى ميداند كه در انسان معصوم باعث حفظ او از وقوع در آنچه كه جايز نيست (مثل خطا و معصيت) مى‏شود. البته از نظر ايشان، انبياى الاهى (و تمامى اوليا و هدايت شدگان خاص) داراى عصمت مطلق مى‏باشند و عصمت خطيئه (و خطا) مصاديق فراوانى را شامل مى‏شود كه مى‏تواند تمامى اقسام عصمت را در برگيرد؛از نظر ايشان «عصمت» نتيجه‏ى علم معصوم به عواقب گناه مى‏باشد؛ يعنى علم و شعور معصومان به آثار گناهان به گونه‏اى است كه هيچ گاه مغلوب قواى ديگر انسانى نشده، بلكه مسلط بر آنان است. فخررازي «عصمت» را نتيجه‏ى علم معصوم به عواقب گناه مي داند؛ يعنى علم و شعور معصومان به آثار گناهان به گونه‏اى است كه هيچ گاه مغلوب قواى ديگر انسانى نشده، بلكه مسلط بر آنان است. ايشان به تبع دانشمندان اشعري پيش از خود، در دوران قبل از نبوت گناهان بزرگ و كوچك را براي پيامبران ممكن شمرده است. و علاوه بر اين، فخر رازي در لابلاي كتب كلامي و تفسيري خود، در حين پاسخ به شبهات عصمت بعضي از پيامبران، صدور گناهان بزرگ و كوچك را به دوران قبل از نبوت حمل كرده است. او گناهان كبيره را به صورت عمدي و سهوي در دوران پيش از نبوت بر انبياء جايز شمرده است. كليد واژه :عصمت ،انبيا (نبوت) ،اماميه ، اشاعره ، علامه طباطبايي ، فخررازي.