پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

«تبنّي» يا همان «دعي» فرزندخواندگي است يعني شخص، فرزند ديگري را به فرزندي خود بپذيرد و در بزرگ كردن و پرورش صحيح او بكوشد. در فرزندخواندگي، راههاي محرميت فرزندخوانده با فرزندپذير با گسترش دين اسلام از ديرباز در بين مسلمانان مطرح بوده است. دين اسلام به سرپرستي ايتام سفارش بسيار كرده ولي با مقررات غيرشرعي و خرافي آن به شدت مخالفت مي‌كند. فقهاي شيعه با بررسي آيات و روايات، تتّبع و تفقّه در دين، دو راه را براي محرميت مي‌پذيرند: يكي رضاع (شيرخوردن) و ديگري نكاح (ازدواج) با شرايط خاص. البته برخي فقها، فتاواي ديگري همچون محرميت كلي، به خاطر مشقت و حرجي كه برايشان دارد و يا محرميت به دليل عدم تجاذب جنسي، داده‌اند كه قابل بررسي و نقد است. اما فقهاي حنفيه، رضاع را براي محرميت كودك جايز مي‌دانند و محرميت با فرزندخوانده را با رضاع صغير حل مي‌كنند. البته راههاي مصاهره نيز در كتب اصلي ايشان آمده است ولي در باب فرزندخوانده، بحثي از مصاهره نمي‌كنند. و در صورتي كه نسبي براي فرزندخوانده نيابند، او را بردار ديني خود قرار مي‌دهند. اما برخي ديگر از فقهاي حنفي با توجه به تعصبات خاص نسبت به برخي افراد و برخي كتب، محرميت را با رضاع كبير در هر سني حل مي‌كنند. اين نظر با مخالفت فقهاي شيعه و حتي حنفي مواجه است. كليد واژه‌ها: تبنّي، دعي، لقيط، محرميت، رضاع، مصاهره، فقه اماميه، فقه حنفيّه.