نشست علمی-پژوهشی با عنوان «چگونه حقیقت از ما دزدیده میشود» با حضور جناب آقای اردشیر (مصطفی) محمدی بختیاری، کارشناس برنامهریزی سطح چهار حجتیه، عضو هیئت منتخب گروه معارف دانشگاه پیام نور کشور، عضو گروه فلسفه و کلام، مدیر برنامهریزی و ارزیابی، و مدیر گروههای علمی-آموزشی مرکز مدیریت حوزه علمیه خواهران، در روز سهشنبه ۱۶ اردیبهشت ۱۴۰۴ با حضور ۶۰ نفر از طلاب در مدرسه علمیه تخصصی حضرت زینب کبری سلاماللهعلیها رفسنجان برگزار شد.
در این نشست، جناب آقای محمدی به بررسی سه مورد از شیوههای دزدیدهشدن حقیقت پرداختند و در تبیین آنها چنین فرمودند:
۱. بیتوجهی به ندای درونی:
گاهی هنگام مطالعه یا حضور در کلاس، مطلبی به ذهن ما خطور میکند که همان ندای درونی است؛ اما معمولاً به آن توجهی نمیکنیم و در نتیجه این ندا خاموش میشود. گاه نیز یک مسئله علمی ذهن را درگیر میکند و ما را به دنیای جدیدی وارد میسازد؛ این امر بسیار مهم است و باید مورد توجه قرار گیرد.
ما از کتابها و اساتید بُت میسازیم و هیچ نقدی بر آنها وارد نمیکنیم؛ یا برخی طلاب چنین میپندارند که با وجود آثار بزرگانی چون آیتالله جوادی آملی ـ که ۸۰ جلد تفسیر نوشتهاند ـ دیگر نیازی به تحقیق نیست. اینگونه تفکر، سمی برای رشد علمی است.
۲. بزرگی بزرگان:
در حدیث آمده است: "کسی که بهخاطر رجالی وارد دین میشود، بهخاطر رجال دیگری از دین خارج میشود."
به عنوان پژوهشگر، باید چشم خود را باز کرده، سخنان افراد را بهخوبی درک کرده و سپس درباره صحت یا نادرستی آنها قضاوت کنیم.
در عصر حاضر، ابزارهای پژوهشی فراوانی در اختیار ماست که در گذشته وجود نداشت. این امکانات باید ما را به سوی تلاش بیشتر سوق دهد. اگر برای خودتان حرکت کنید، به نتیجه خواهید رسید.
۳. آزاد نگذاشتن دیگران در بیان دیدگاه:
باید اجازه دهیم دیگران آزادانه سخن بگویند، سپس پاسخ دهیم.
با نیت شنیدن، سخنان دیگران را گوش کنیم، نه صرفاً برای پاسخدادن. اگر پس از تأمل، پاسخ درست و سنجیدهای یافتیم، آنگاه بیانش کنیم.
