پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

دکتر محمد گلدوست استاد دانشگاه‌های مازندران و کارشناس دینی صدا و سیما:  
  قرآن نور است و ظرفِ تفسیری آیاتِ آن باید مُطهّر و پاک باشد.
 استاد دانشگاه‌های مازندران و کارشناس دینی صدا و سیما دکتر محمد گلدوست گفت:
 ظرفِ وجودی اهل بیت علیهم السلام که پاک و مطهر است، بهترین مُفَسّرِ آیاتِ نورانی قرآن می‌باشد.   
 به گزارش پایگاه خبری و رسانه‌ای حوزه‌های علمیه خواهران، دکتر محمد گلدوست استاد دانشگاه‌های مازندران در پنجمین نشستِ پژوهشی با موضوع "تفسیرِ عقلی، نقلی و عرفانی سوره بقره" که در فضای مجازی قرار و با حضور طلاب و مبلغین برگزار گردید، ضمن اشاره به معنای واژه تفسیر از منظرِ علامه طباطبایی و آیت الله جوادی آملی، اظهار کرد:
 منظور از تفسیر، بیانِ معانی و کشفِ مضامین، هدف و مقصودِ آیات می‌باشد که در لسانِ بعضی از مفسران به معنای توضیحِ آیات و از ابهام و حجاب خارج کردن است که در واقع همان، روشن کردنِ مضامین و اهدافِ نهفته در آیاتِ قرآن می‌باشد.
 دکتر گلدوست در ادامه به چگونگیِ تفسیرِ قرآن توسط خودِ قرآن پرداخت و گفت:
 در کتابِ آسمانی ما، قرآن به نور تعبیر شده است یعنی نورانیت و روشنایی قرآن موجب می‌شود که خودش را بیان و تشریح کند. همانطور که در جایی از قرآن خداوند این کتاب را " شفا فی الصدور" می‌داند یعنی درمان همه دردها.
  وی همچنین افزود:
 طهارتِ ظاهری و باطنی داشتن، از شروطِ خواندنِ قرآن است یعنی علاوه بر پاکی ظاهری، درونِ انسان نیز باید طیّب و طاهر باشد.
 پس تفسیر قرآن نیز باید همین شرایط را دارا باشد و تفسیر توسط کسانی که پاک و مطهر هستند صورت گیرد که طبق فرموده ی خودِ قرآن، اهل بیت علیهم السلام، پاک و مطهر و دور از رجس هستند قرآن را تفسیر می‌کنند.
 بنابراین اولین مُفسّرِ قرآن حضرت محمد  صلی الله علیه و آله می‌باشد و بعد از ایشان ائمه معصومین علیهم السلام و در راس آن امیرالمومنین علی بن ابیطالب علیه السلام هستند که به تعبیرِ قرآن، معصومین علیهم السلام اهل ذکر می‌باشند.
قرآن و اهل بیت علیهم السلام دو گوهرِ گرانبها و جدا نشدنی تا روز قیامت هستند.
 دکتر گلدوست همچنین عالمانِ دین و مفسران را دیده‌بانانی دانست که با نور معصومین علیهم السلام دلیل و راهنمای ما هستند که ما باید در راهِ تفسیرِ آیات قرآن از آنها بهره بگیریم.
 وی همچنین با پرداختن به شرح و تفسیر آیه ی عظیمِ بسم الله الرحمن الرحیم گفت:
 طبقِ احادیثِ معتبر از شیعه و سنی هر کاری که بدونِ نامِ خداوند آغاز شود بی سرانجام است زیرا که هر چیزی جز الله فناناپذیر و غیر واقعی است. تنها نَفَسی که ماندگار است فقط خداوند می‌باشد.
  استاد گلدوست همچنین افزود:
 واژه ی جَلاله ی "الله" فقط مُختصِ مسلمانان نیست. حتی قبل از بعثت پیامبر صلی الله علیه و آله کلمه "الله" بوده است و این برگرفته از گرایشِ فطریِ انسان به نیروی برتر یعنی خداوند است.
 تا جایی که کفار در قِبالِ پرستیدنِ بت‌هایشان، به پیامبر صلی الله علیه و آله می‌گفتند این بت‌ها را می‌پرستیم که به الله برسیم. پس خداوند، ذاتِ تمامِ وجود‌هاست.
وی در ادامه به معنای واژه "رحمان و رحیم" پرداخت و اظهار کرد:
 رحمتِ خداوند گُستره ی بی انتهایی دارد که شامل همه ی خلایق می‌شود. رحمان، یک عمومیتِ خاص دارد و بسیاریِ مهربانی و عطوفتِ الهی را نسبت به همه ی مخلوقات، بدونِ قید و شرط می رساند. و حتی پیامبرش را هم مایه ی رحمت برای تمامِ عالم قرار داد و رحیم بودنِ خداوند هم به معنای دوام و استمرار است که البته شاملِ بندگانِ خاصش می‌شود.