در سالروز تاریخی صلح (هدنه) امام حسن ع با معاویه نشستی با این موضوع در مدرسه علمیه فاطمه الزهرا سلام الله علیها قائم شهر برگزار شد.
فاطمه روحی ارائه کننده بحث ابتدا گفت: از زمان بعثت پیامبر همزمان با رشد و گسترش نهضت اسلامی، جریان مخالفی هم وجود داشت که صاحب قدرت و ثروت بود و اسلام را مانع دستیابی به اهدافش دیده و همواره کارشکنی و مشکل آفرینی می‌کرد. این جریان در زمان حکومت امام حسن مجتبی(ع) به شکل معاویه بن ابوسفیان به اوج قدرت رسید؛ راه را بر حکومت اسلامی برید و عملا مانع پیشروی حکومت اسلامی شد.
وی ادامه داد: شرایطی بر جامعه حاکم شده بود که راهی جز پذیرش آتش بس برای آن امام معصوم نبود از جمله اینکه کوفه شهری با فرقه های مختلف بود که از جنگ خسته بودند، رومیان و دشمنان خارجی از یک سو و کارشکنی های خوارج و احتمال جنگ داخلی از سوی دیگر قلمرو اسلامی را تهدید می‌کردند، معاویه با دستگاه تبلیغاتی عظیمی که در اختیار داشت از خود چهره ای موجه ساخته بود طوری که مردم او را صحابی پیامبر دانسته و به وی لقب کاتب الوحی و امیرالمونین داده بودند، سپاه امام منسجم نبود و بسیاری از فرمانده هان سپاه ایشان جذب سکه های معاویه شده و به مولای خود خیانت کردند.
روحی بیان کرد: با این شرایط قیام و جنگ با معاویه حاصلی جز به خطر افتادن جان اهل بیت و همه ی بنی هاشم و نابودی اسلام نداشت.این هنر امام(ع) بود که با هوشمندی آتش بس را با گذاشتن مفاد و شرایطی پذیرفت و هم جریان اصیل اسلامی را به شکل نهضت حفظ کرد و هم چهره ی واقعی بنی امیه و در رأس آن معاویه برای مردم رو شده و آن وجهه ی مقدس که از وی وجود داشت به دست خودش شکسته شد.
روحی خاطر نشان شد:امام حسن مجتبی (ع) شخصیت شجاع تاریخ است که خود، نام و آبرویش را فدای مصلحت واقعی کرد و آماج انواع تهمت و توهین حتی از طرف خواص جامعه قرار گرفت. صلح ایشان به غربال بزرگ شیعیان بود و امام حسین (ع) و اصحاب او محصول کارخانه ی انسان سازی امام حسن (ع) بودند. در واقع عاشورای امام حسین رونمایی از چرایی صلح امام حسن بود.
