به همت معاونت پژوهش مجتمع حوزوی امام جعفر صادق علیه السلام (سطح ۲و ۳و ۴) و دانشکده علوم قرآنی نشست علمی با عنوان «بررسی شبهات مطروحه در باب شفاعت، شرک، واسطه فیض» با کارشناسی آقای دکتر داوود صائمی، عضو هیئت علمی دانشکده علوم قرآنی برگزار شد.
در ابتدا دکتر صائمی در مورد شفاعت این گونه بیان داشتند:شفاعت از ماده«شفع» به معنای جفت در مقابل«وتر»به معنای طاق گرفته شده است،علت اینکه به وساطت شخص برای نجات گناهکار شفاعت گفته می‌شود این است که مقام و موقعیت شفاعت کننده و نیروی تاثیر او با عوامل نجاتی که در وجود شفاعت شونده هست هرچند کم و اندک باشد ضمیمه و جفت می‌شود و هر دو به کمک هم موجب خلاص شخص گناهکار می‌گردند.
وی در ادامه گفت: شفاعت اولیای خدا برای گناهکاران در ظاهر این است که عزیزان الهی روی قرب و موقعیتی که در پیشگاه خداوند دارند،البته به اذن خدا و تحت ضوابط خاصی که جنبه کلی دارد نه فردی. بنابراین می‌توانند برای مجرم‌ها و گناهکاران وساطت کنند و از طریق دعا و نیایش از خداوند بزرگ بخواهند که از تقصیر و گناه آنان درگذرد البته شفاعت کردن و پذیرفته شدن شفاعت آنان در گرو یک رشته شرایطی است که برخی مربوط به شخص گناهکار و برخی مربوط به مورد شفاعت می‌باشد.
وی در ادامه اظهار داشت:از زمان پیامبر گرامی(ص) تا زمان‌های بعد روش مسلمانان درخواست شفاعت از شافعان راستین بوده و پیوسته از آنان در حال حیات و ممات درخواست شفاعت می‌کردند و چنین درخواستی را هیچ یک از دانشمندان اسلامی، با هیچ یک از مبانی و اصول اسلامی مخالف نمی دانستند.
تا اینکه در قرن هفتم اسلامی«ابن تیمیه» دیده به جهان گشود و با طرز تفکر خاصی با این مسئله و بسیاری از سنن و روش‌های مستمر میان مسلمانان مخالفت کرد و سه قرن پس از وی محمد بن «عبدالوهاب نجدی» مجدداً پرچم مخالفت را برافراشت و مکتب «ابن تیمیه» را به گونه‌ای شدید از نو زنده کرد.
یکی از نقاط اختلاف وهابی‌ها با دیگر فرقه‌های اسلامی این است که آنان با اینکه بسان دیگر مسلمانان شفاعت را به عنوان یک اصل اسلامی پذیرفته‌اند و می‌گویند که روز قیامت شافعان درباره گناهکاران امت شفاعت خواهند کرد و پیامبر گرامی در این قسمت سهم بزرگتری را دارد ، اما در عین حال می‌گویند ما هرگز حق نداریم در این جهان از آنان طلب شفاعت کنیم و در این موضوع به اندازه ای تند رفته آمد که نقل متن سخنان وهابی ها مایه ناراحتی روحی است.
استاد صائمی در ادامه درباره توسل گفت: توسل به عزیزان درگاه الهی از جمله مسائلی است که میان مسلمانان جهان رواج دارد و از روزی که شریعت اسلام به وسیله ی پیامبر خاتم (ص) ابلاغ شد از طریق احادیث اسلامی مشروعیت آن نیز اعلام گردید.
تنها در قرن هشتم اسلامی توسل به وسیله ابن تیمیه مورد انکار قرار گرفت و پس از دو قرن بعد به وسیله محمدبن عبدالوهاب این جریان تشدید شد وتوسل به اولیای الهی نامشروع و بدعت معرفی گردید و عبادت اولیاء خوانده شد.
استاد صائمی در مورد زیارت قبر پیامبر (ص) گفت:وهابیت زیارت قبر پیامبر گرامی اسلام را جایز نمی‌دانند ولی ما با استناد به آیه ۶۴ سوره نساء که به مسلمانان دستور می‌دهد که به حضور پیامبر گرامی اسلام برسند ،می‌توانیم دریابیم که این آیه تنها مربوط به زمانی که پیامبر(ص) در میان مردم باشند نیست.خداوند در آیه ۶۴ سوره نساء می‌فرماید :«اگر آنان هنگامى كه به خود ستم كردند (از راه خود برگشته و) نزد تو مى‌آمدند و از خداوند مغفرت مى‌خواستند و پيامبر هم براى آنان استغفار مى‌كرد قطعاً خداوند را توبه‌پذير و مهربان مى‌يافتند» و به جهاتی می‌توان گفت که این آیه دارای یک حکم کلی است که مخصوص به زمان حیات دنیوی پیامبر(ص) نمی‌باشد.
زیرا اولا آیات قرآنی ، برای انبیاء و اولیاء بلکه برای گروه های حیات برزخی قابل اجرا است و آنان را در آن جهان بینا و شنوا معرفی می کند. ثانیاً احادیث اسلامی به روشنی گواهی می‌دهند که فرشتگان پیام‌های افراد را به خاتم پیامبران (ص) می‌رسانند و این احادیث در صحاح وارد شده است مانند حدیثی که در کتاب سنن ابن داوود ، جلد ۱ ،در باب زیارت قبور آمده که، پیامبر گرامی اسلام (ص) می‌فرماید: «هیچکس نیست که بر من سلام بکند مگر اینکه خداوند روحم را به من باز می‌گرداند و من پاسخ او را می‌دهم».
ثالثا جامعه اسلامی از همان روز های نخست ، از این آیه یک معنای وسیع و کلی که موت پیامبر (ص) مانع از آن نیست ، فهمیده و بر طبق آن عمل کرده اند به زیارت قبر پیامبر گرامی اسلام می‌آمدند و این آیه را می‌خواندند و از پیامبر می‌خواستند که درباره آنان استغفار نماید که در کتب اهل سنت ، به نمونه هایی از آن اشاره شده است.
دکتر صائمی در پایان به شبهات و سؤالات مطرح شده پاسخ دادند.
