پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

يكي از آيات قرآن، آيه 35 نور است كه مفسران عقل‌گرا و نقل گرا تفسيرها و برداشت‌هاي متفاوتي از اين آيه كرده اند در تحقيق حاضر به بررسي و تحليل تفاسير مشهور عقلي و نقلي در باره آية نور؛ و بررسي آراء، ارزيابي و تفاوت ديدگاه، پرداخته شده است. اهداف اين تحقيق: شناخت ديدگاه‌هاي مفسران عقل‌گرا و نقل‌گرا در مورد آيه 35 سوره نور و بررسي نقاط اشتراك و افتراق مفسران درباره اين آيه است. روش جمع آوري اطلاعات، كتابخانه‌اي و خلاصه برداري و به روش توصيفي و تحليلي است. نتايج تحقيق همه مفسران قائل هستند به اينكه: استعمال نور در مورد خداوند به معناي لغوي نمي باشد؛ زيرا نور معناي مادي دارد با وجود خداوند سازش ندارد ولي اختلاف آن ها در نحوه برداشت مي باشد به اين صورت كه مفسران عقل گرا نور را به عنوان ويژگي برجسته از جانب الهي، به معناي كمال و روشنايي برابر با تاريكي مي دانند و اضافه كردن نور به خدا مانند اضافه‌كردن چيزي به وجود لازم نمي‌شود، بنابراين خداوند خود نور نيست و اين ويژگي نيز به او تعلق نمي‌گيرد، زيرا اين ويژگي فقط براي موجودات مادي قابل اثبات است. مفسران نقل گرا نور را به‌صورت قابل احساس و محسوس تفسير كرده اند و انتساب آن به خداوند را مناسب نمي‌دانند چون خداوند قديم است و خالق نور، وجهة توصيف نمودن ذات مقدس به نور براي آن است كه توحيد و عدل و قدرت حق تعالي از شدت صورت آن مانند نور است و هر نفع و احسان و عطائي و هدايتي از طرف او است و به او تعلق دارد نظير آن‌كه مي‌گويند فلاني رحمت و آن شخص عذاب است چون عمل خير و رحمت يا شر و عذاب از او بسيار بروز مي‌كند از اين جهت او را رحمت و عذاب نامند.