پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

يكي از معارفي كه در عقائد ديني به آن پرداخته شده، مساله شفاعت در روز قيامت است. بدون ترديد داشتن مقام شفاعت نشانه كرامت خداوند به صاحبان آن است. اين تحقيق با عنوان بررسي مسأله شفاعت در قرآن و نهج‌البلاغه و با هدف بيان ديدگاه قرآن و نهج‌البلاغه در زمينه شفاعت و نظر موافقان و مخالفان انجام گرفت. روش تحقيق بصورت كتابخانه‌اي و اسنادي و با رويكرد تحليلي انجام شده است كه ابتدا فيش‌برداري از منابع مربوطه و جمع‌آوري اطلاعات صورت گرفت و سپس اطلاعات گردآمده دسته‌بندي گرديد و در فايل‌هاي مخصوص به خود گنجانده شد. ازجمله نتايج تحقيق اين است كه شفاعت يكي از اعتقادات مسلم اسلام است كه همه‌ي علماي اسلام آن‌را قبول دارند. دراين ميان وهابيان با اين‌كه اصل شفاعت را قبول داشته اما شفاعت‌خواهي از پيامبر(صلي الله وعليه وآله و سلم) و ائمه(عليهم السلام)را شرك مي‌دانند. آنان شفاعت را تنها در صورتي صحيح مي‌دانند كه انسان مستقيماٌ از خداوند بخواهد كه پيامبر(صلي الله عليه و آله و سلم) و ديگر كساني كه مأذون در شفاعت هستند، در حق انسان شفاعت كنند. هم‌چنين فرقه معتزله و خوارج نيز اصل شفاعت را پذيرفته اما در تفسير آن با ديگر علماي اسلام مخالفت ورزيده و تصور نموده‌اند كه شفاعت مربوط به افراد مطيع و نيكوكار است نه گنهكار، و درنتيجه شفاعت پيامبر(صلي الله عليه و آله و سلم) سبب افزايش درجه و پاداش نيكوكاران است نه نجات گنهكاران. پس شفاعت مورد پذيرش همگان است اما شامل حال همه‌ي افراد نمي‌شود. شخصي كه مشمول شفاعت مي‌شود بايد قابليت آن‌ را داشته باشد. بنابراين عواملي كه موجب مشموليت شفاعت مي‌شود عبارتند از: ايمان و ولايت اهل‌بيت، اخلاص در ايمان و توحيد، اهل نماز بودن، انجام واجبات ديني و ..... بنابراين كساني كه اين شرايط را نداشته باشند مانند مشركان وكافران وترك كننده نماز و ... مشمول شفاعت نمي‌شود.