پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده اگر از هر زاويه به قرآن كريم نگاه شود در آن ظرافتها و ويژگيهايي ديده ميشود كه در اوج فصاحت و بلاغت است و انسان را وادار ميكند به فوق بشري بودن آن اعتراف كند. يكي از شاخه هاي علوم قرآني، علم لغت است كه براي دستيابي به فهم دقيق قرآن بعد از آشنايي با قرائت بايد به آن پرداخته شود.چرا كه بدون درك معناي دقيق واژگان قرآن نميتوان به معنا و مراد حق تعالي از آيات قرآن دست يافت، زيرا علم مفردات، واژگان قرآن را از نظر ريشه و اشتقاق لغوي و نقش تركيبي در جمله و معناي الفاظ و شيوه نگارش بحث ميكند. در اين پژوهش مفردات جزء29 بر اساس منابع معتبر و مستند از جمله تفسير مجمع البيان و كشاف قرار گرفته كه در فصلهاي جداگانه از جمله اشتراكات و افتراقات و اختصاصات اين دو تفسير بررسي و در پايان هر فصل نيز نتيجه حاصل از مباحث آن آمده است. در جزء بيست ونه قرآن كريم، اكثرا لغتهاي به كار رفته مورد توافق در مجمع البيان و الكشاف هستند. نتايج كلي به دست آمده از اين تحقيق اين است كه 1- هر كدام از دو مفسر عملكرد خيلي خوبي داشتند 2- در اكثر موارد توافقي آقاي زمخشري خيلي با جزئيات بيشتر و مستند توضيح داده است ولي آقاي طبرسي به ذكر معناي لغوي واژه اكتفا كرده است.3-آقاي طبرسي با توجه مذهب شيعه بودن ايشان گاهي در معنا كردن واژه از طريق معناي لغوي گاهي گوشه نظري هم به تفاسير روايي شيعه داشتن. 4- در موارد اختلافي به نظر مي رسد كه آقاي طبرسي نظر اكثر لغويان را در نظر مي گرفتند. پژوهش حاضر به شيوه كتابخانه اي با گردآوري مطالب و استناد به قرآن و منابع صرفي، نحوي، لغوي، و به روش توصيفي_ تحليلي، به اين موضوع ميپردازد.