پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده با پيشرفت علم پزشكي، استفاده از خون ‌بندناف جهت استحصال سلول‌هاي بنيادي موجود در آن براي درمان بسياري از بيماري‌هاي صعب‌العلاج و جايگزين نمودن روش جديد درماني با عنوان سلول درماني (پزشكي بازساختي يا ترميمي) و نياز تشكيل بانك‌هاي فريز اين سلول‌ها براي نگهداري از آن‌ها به چالش مبتلابه جامعه امروز تبديل‌شده است. از منظر فقهي، چهار نظريه در اين خصوص قابل‌طرح است: ۱. نظريه جواز مطلق ۲. نظريه جواز مشروط ۳. نظريه ممنوعيت مطلق ۴. نظريه وجوب استحصال و نگهداري. با استناد به شواهد قرآني و روايي و قواعد فقهي، نفي عسر و حرج، اصل برائت، اصل حليت و اباحه، استفاده از سلول‌هاي بنيادي باهدف درمان آسان‌تر بيماري‌ها، مشروع شناخته شد و از باب قاعده فقهي «مقدمه واجب، واجب است»، هم مي‌توان به وجوب استحصال و نگهداري خون بندناف اذعان داشت. در فقه اهل سنت نيز استخراج سلول‌هاي بنيادي از خون بند ناف براي مقاصد درماني و تحقيقاتي، جايزمي باشد. قول مالكيت فرزند و ارث به ورثه فرزند از اتقان بيشتري برخوردار بوده وبه جهت ماليت داشتن مورد وصيت نيز واقع مي شود؛ بيع (خريدوفروش) از سوي ولي قهري، حكم جواز دارد و در صورت اعراض والدين از استحصال و نگهداري، اذن مالك حقوقي قابل‌اعمال است. ماهيت قراردادهاي نگهداري سلول‌هاي خون بندناف در قالب عقد نامعين و قراردادهاي انتقال اين فرآورده، تحت عنوان عقد صلح ابتدايي قابل انعقاد است. واژگان كليدي: خون بندناف، سلول‌هاي بنيادي، فقه ، سلول درماني