پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده آموزش زنان يكي از نيازهاي ضروري در نظام‌هاي تمدني است، چرا كه زنان علاوه بر آنكه نيمي از جمعيت را تشكيل مي-دهند، از عناصر اصلي تداوم نسل و جامعه انساني هستند. بديهي است اعطاي حق آموزش به زنان يك ضرورت اجتناب-ناپذير است. امروزه مسئله آموزش به عنوان يكي از اركان اصلي نظام‌هاي حقوقي و از جمله وظايف رسمي است كه حاكميت‌ها بر عهده دارند. با توجه به متمركز شدن آموزش در نهادهايي همچون دانشگاه و مراكز آموزش عالي كه نيازمند صرف زمان و حضور در آن‌ها است، اين سوال پديد مي‌آيد كه چگونه مي‌توان حق بر آموزش براي زنان را همزمان با حفظ نقش‌آفريني اجتماعي ايشان، تضمين كرد؟ رويكرد نظام‌هاي تمدني-حقوقي مختلف از جمله ايران و ايالات متحده امريكا به اين مسئله چگونه است؟ آيا دانشگاه‌هاي دوستدار خانواده كه مدتي است در برخي كشورها از جمله امريكا تأسيس و راه‌اندازي شده، امكان ايجاد توازن و تعادل ميان نقش‌هاي خانوادگي و اجتماعي زنان را فراهم آورده است؟ براي پاسخ به اين پرسش‌ها، پژوهش پيش‌رو با توسل به روش تحليلي-توصيفي و بهره‌گيري از مطالعات تطبيقي به بررسي سياست‌ها و قوانين آموزشي دو كشور ايران و امريكا در حوزه آموزش زنان مبادرت ورزيده و در نهايت الگوي دانشگاه‌هاي دوستدار خانواده را مورد مطالعه قرار داده است. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه هم در مباني و هم در سياستها و قوانين، شكاف گسترده‌اي ميان اين دو نظام حقوقي وجود دارد. در حالي كه نظام حقوقي ايران در زمينه حق زنان بر آموزش بر انگاره عدالت جنسيتي و تحقق الگوي سوم تأكيد مي‌كند، نظام حقوقي امريكا در پي تحقق تساوي و برابري جنسيتي بوده و توازن ميان نقش‌هاي خانوادگي و اجتماعي را فارغ از جنسيت براي زوجين به رسميت مي‌شناسد.