پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

انسان موجودي اجتماعي است لذا براي ادامه حيات خود نياز مبرم به وحدت وهمبستگيبا ديگران دارد. چرا كه همبستگي و وحدت عاملي است كه با تحقق و تداوم آن سعادتمندي انسانها را به دنبال دارد؛ در مقابل همبستگي، اختلاف و تفرقه مانعي بزرگ براي كمال بشريت است و موجب آشفتگي اجتماع مي شود. ملتي كه اتحاد و همبستگي اجتماعي داشته باشد از وحدت و همدلي خوبي بهره مند است، و با مشاركت عمومي افراد جامعه، بيش از پيش به تحقق اهداف متعالي نظام خويش دست خواهد يافت، و با توجه به اهميت و لزوم مسئله همبستگي اجتماعي و موضوعاتي مشابه به آن در عرصه دانشگاه و حوزه، پژوهشگران كمتر به آن پرداخته اند. دين اسلام براي اتحاد جامعه اسلامي و استحكام آن اهميت بسيار زيادي قائل شده است. درآيات و روايات، از جمله در سوره حجرات سفارشات زيادي نسبت به اتحاد و همبستگي اجتماعي شده است، ضمناً به آسيب هايي در سه بُعد علمي، بينشي اخلاقي و رفتاري، از قبيل غيبت، قطع رحم، دروغ، سوء ظن، تمسخر، كبر و خود برتر بيني و... پرداخته مي شود و همچنين به راهكارهايي براي برون رفت از آسيب هاي رفتاري فردي، اجتماعي كه نيازمند پرورش روح، تقويت ايمان، باورها، ارزش هاي اعتقادي، اُخوت وكسب تقوي الهي است تا با تعاون همبستگي را در جامعه گسترش يابد.