پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده قصه‌هاي قرآن يكي از ابزارهاي هدايت و راهنماي بشر به كمال و پرهيز از سقوط است، از اين رهگذر است كه مي‌بينيم كه قرآن هر قصه‌اي را به ميزان بهره‌برداري از آن براي رسيدن به هدف بيان مي‌كند و از ذكر جزئيات و موارد مرتبط به مقصود و تطويل در كلام پرهيز مي‌كند. بدون شك ،داستان ها و قصه ها نقش سازنده اي را در تربيت و شكل گيري شخصيت انسان ايفا مي كنند و از همين روي خداوند متعال جهت تكامل و تعالي بشر در ابعاد مختلف از اين قالب هنري به بهترين وجه ممكن ،استفاده نموده و خود به عنوان اولين قصه سرا ، بهترين و شيواترين و جذابترين قصه ها را در نسخه ي جاويد خويش در اوج فصاحت و بلاغت سروده و با ارائه ي اسوه هاي حسنه والاترين مضامين و مفاهيم تربيتي را در تمامي زمينه هاي اعتقادي ، اخلاقي و عبادي درآن تبيين نموده است . در اين راستا ، مفسرين و سيره نويسان از ابتدا نزول قرآن تاكنون در خصوص قصص قرآني كتب متعدد و ارزنده اي را نگاشته اند .اما غالباً به صورت مجمل به نقل داستان بسنده كرده و كمتر به تجزيه و تحليل نكات تربيتي آن پرداخته اند . دراين پژوهش سعي شده علاوه بر تبيين جايگاه قصه و تميز آن با قصه هاي دست نوشته بشري به اهداف و آثار تربيتي آنها اشاره شود. روش تربيت الگويي، يكي از روش هاي فراگير و بسيار مؤثر در تربيت است. فراگير بودن آن بدان جهت است كه در كليه امور و مراحل زندگي كاربرد دارد. و از آن جا كه محتواي تربيت را به صورت عيني و عملي ارائه مي دهد، در انتقال مفاهيم و آموزش برنامه هاي تربيتي بسيار مؤثر است. در منابع اسلامي، بر بهره گيري از الگو و پي روي از اسوه هاي حسنه تأكيد شده است.