پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

تربيت حياتي ترين مقوله انساني است زيرا همه سامان ها ونابسامان ها، صلاح ها و فسادها به نوع تربيت باز مي گردد، نقش خانواده و والدين در همه ابعاد تربيت (اعتقادي اخلاقي عبادي) مهم و بي بديل است. دو ساحت اصلي تربيت فرزند كه به جهت تاثير گذاري مستقيم در سعادت از نوعي الزام برخوردارند، ساحت تربيت اعتقادي و تربيت عبادي مي باشد؛ چرا كه مطلوب شارع از عبوديّت، حسن فعلي و فاعلي بصورت توأمان است و كوتاهي در هر قسمت عامل عصيان و خسران است. بديهي است كه اين مسئله از چشم شريعت و فقه اسلامي نيز مغفول نبوده است و در منابع ديني بطور كافي نسبت به اصل وظيفه مندي و تبيين حدود و گستره آن، دليل وجود دارد. حال آنچه كه در اين ميان مهم جلوه مي كند، استنباط روشمند اين مسئوليّت است، روشي فقهي كه نه تنها از حجّيت و معذّريت برخوردار باشد بلكه موصل به غرض شارع در امر تربيت نيز باشد. چرا كه سنخ احكام تربيتي از سنخ احكام اعتباري و تعبّدي متفاوت مي باشد. در منابع فقهي معاصر، اين بحث با عنوان فقه التربيه مطرح مي باشد. در اين پژوهش ضمن تبييني جامع از تربيت اعتقادي و عبادي، به توضيح فقه تربيتي و مباني استنباط احكام تربيتي پرداخته شده و روش هاي استنباط جديد، و مقبول نزد علماي اماميّه مطرح گشته است. همچنين در بحث ادلّه وظيفه مندي والدين در حيطه تربيت اعتقادي و عبادي، وجوب اين تكليف با استفاده از ادلّه: قرآن، سنّت، عقل، سيره و شهرت، ثابت گرديده است. اما آنچه كه در اين ميان كمتر مورد توجّه فقها قرار گرفته است بحث از شرائط (اصول)، موانع و راهبرد هاي يك تربيت صحيح است كه با همان نگاه روشمند فقهي مي توان نظام فقهي تربيت اعتقادي و عبادي را تكميل كرد و مكلّفين را نسبت به نحوه تحقق اين واجب شرعي آگاه كرد.