پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

هدايت مخلوقات به سوي كمال از سنت هاي الهي است. دستگاه آفرينش با هدايت تكويني، انواع موجودات را به سوي كمال مناسب خويش سوق داده است، ولي انسان را از نوع هدايت تشريعي با ارسال پيامبران و انزال كتاب به تكامل مي رساند. از ديدگاه قرآن و انجيل ، انسان شبيه به خدا آفريده شده است، ازاين رو هدف از خلقتش، تكامل روحي و معنوي به همراه دانش است. شباهت انسان به خدا درگرو رحمت الهي و فراگيري صفات اخلاقي خدا و داشتن حيات معنوي است. آنچه اين تحقيق بدان اهتمام مي‌ورزد، شناخت مفهوم هدايت و شيوه هاي هدايت در قرآن و انجيل است. از ديدگاه قرآن، انسان با توانمندي هايش در خلقت، مظهر تجلي صفات الهي است و قرار است در دنيا شايستگي خلافت الهي را پيدا كند ومحل ظهور اسماي الهي شود. در اناجيل، هدفمندي حيات بشر به دنبال انگاره سقوط بشر و گناه نخستين است و به مفهوم فدا و رستاخيز مسيح اتكا دارد. لطف الهي توسط مسيح عامل اصلي نجات بشر است و ايمان آوردن به مسيح به تنهايي و به عبارتي ديگر آموزه فيض يا همراه بودن آن با اعمال نيك در نجات بشر و آمرزيدگي او، در دو ديدگاه كاتوليك و پروتستان تفسير متفاوت دارد. اين تحقيق درصدد است كه چگونگي هدفمندي هدايت حيات بشر را از منظر قرآن و انجيل بررسي نموده تا مشتركات و مفترقات اديان را تبيين نمايد. روش تحقيق كتابخانه اي است به صورت توصيفي مي باشد.