پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

در ميراث اسلامي سخن بسياري از سوي عالمان ديني درباره انسان با صبغه روايي، كلامي، فلسفي و عرفاني بيان شده است. در اين ميان امامخميني نيز به مباحث انسانشناسيهاي بشري و انسانشناسي قرآني و تفاوتهاي اين روشها پرداختهاند و علم انسانشناسي وحياني، صحيح و جامع را براي زندگي فردي و جمعي ضروري ميدانستند.امامخميني بر اساس قرائت ويژهاي كه از هستي دارد و بر مبناي اعتقاد به اصل توحيد و بسط آن در حركت انسان در فرآيندهاي سياسي و اجتماعي، ابعاد مختلف وجودي انسان را مورد توجه قرار ميدهند و با در نظر گرفتن آموزههاي اسلامي، جهت به فعليت رساندن استعدادهاي او توصيههايي را مطرح ميكنند. به عبارت ديگر امام با مطالعهي انسانشناسي در طول هستيشناسي، جايگاه انسان در نظام هستي، آفرينش انسان، ابعاد وجود انسان، خلافت الهي، كرامت انسان، امانتداري و آزادي و اختيار را براي انسان اثبات و انسان را مستعد و تربيتپذير معرفي كرده است كه پروردگار عالم اين موضوع را از راه انبيا و كتب الهي به وي نشان داده است. امامخميني بر اين اعتقادند كه غايت جهان، انسان است يعني اصولاً جهان خلق شده تا كارخانهي انسانسازي باشد. بر اين اساس ساير امور در حكم ابزار و زمينه، مقدمه و بهانهي اين هدف اصلياند.در اين تحقيق اطلاعات به صورت كتابخانهاي و فيشبرداري جمعآوري شده است.