پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

حجاب از ضروريات همۀ مذاهب اسلامي است. در فقه اماميه حجاب و پوشش در دو جايگاه بحث ميشود؛ جايگاه اول حجاب در مقابل اجنبي و جايگاه دوم پوشش در نماز. پوشش در اين دو جايگاه مشتركات و مفارقاتي دارد. اشتراكات اين دو نوع پوشش لزوم پوشاندن همۀ بدن غير از وجه و كفين ميباشد و وجه افتراق آن دو وجوب پوشاندن روي پا در مقابل نامحرم و عدم وجوب آن در نماز است. همچنين عدم وجوب پوشاندن زينت و آرايش در نماز و وجوب پوشاندن آنها در مقابل نامحرم است و همچنين حرمت بوي خوش در مقابل نامحرم عدم حرمت بوي خوش در نماز است. علاوه بر اينكه حجاب در مقابل نامحرم استثنائاتي دارد كه حجاب در نماز فاقد آن استثنائات است؛ مثلاً پوشش سنتي براي زنان عشاير در مقابل نامحرم كفايت ميكند ولي در نماز كافي نيست يا مثلاً پوشش متعارف عجائز در مقابل نامحرم كافي است اما در نماز آن پوشش كفايت نميكند. اين تحقيق با تكيه بر اسناد نوشتاري به صورت توصيفي تحليلي تدوين شده است. با بررسي حجاب در اديان الهي اين نتيجه به دست ميآيد كه حجاب يك امر ذاتي و فطري در وجود انسان است و از مهمترين مباحث از ضروريات اديان به شمار ميرفته است و تفاوت حجابي كه اسلام آن را وضع كرد با اديان پيشين اين بود كه اسلام پوششي را عنوان كرد كه با شأن زنان و فطرت آنان آميخته است و به دور از افراطها و تفريطها آن را براي تمام زنان قرار داد، اسلام ميخواهد زنان در عين حضور در جامعه از سلامت رواني و جسماني برخوردار باشند و زنان در جامعه به خودنمايي و جلوهگري نپردازند و اين علاقۀ زنان به آراستگي را به محيط خانه و خانواده اخنصاص داده و انواع لذتها را در چهارچوب ازدواج و در محيط خانه آورده و حتي خودآرايي زن در خانه را واجب شمرده است، در واقع اسلام محيط كار و درس و اجتماع را محيطي پاكيزه و متمركز و محيط خانه را محيطي شاد و لذتبخش ميخواهد.