پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

با توجه به مسأله مهم امامت و رهبري امت به عنوان يكي از مباحث ديني و نخستين بحث جدي ميان مسلمانان در رابطه با جانشيني پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم)، ائمه (عليهم السلام) كه مفسّران راستين قرآن كريم و ادامه دهنده مسير رسالت و مهم ترين اركان هدايت بوده اند، روش هاي متفاوتي در استدلال خود درباره برتري عترت بر امت داشته اند كه در اين روش ها از قرآن و روايات استفاده مي كردند. برخي روش ها در قالب تفاسير و شأن نزول آيات، برخي در قالب روايات مختلف و برخي هم در قالب مناظرات و معجزات بوده است. امام كه جنبه ملكوتي موجودات را رهبري مي كند و جوامع بشري را به مقصد نهايي خود مي رساند و سعادت آنها را تضمين مي كند تنها مي تواند از طريق افراد كامل به مردم شناسانده شود كه با توجه به عقل كل بودن ائمه و منافات نداشتن طرح مسائل به صورت استدلال و برهان، اين استدلال به روش هاي مختلف صورت پذيرفته كه هر يك در جاي خود تأثير بسزايي بر انديشه و رفتار مخاطبان داشته و ائمه (عليهم السلام) ضمن رعايت جايگاه افراد و احترام به عقايد آنان از اين روش ها كه شامل روش هاي عقلي، نقلي و شهودي است براي ديدگاه خود بهره مي بردند. در اين تحقيق به انواع روش ها اشاره شده و ائمه با اين روش ها بسياري از مبهمات مربوط به امامت را تبيين مي كردند. اين تحقيق با هدف روش شناسي استدلال ائمه (عليهم السلام) بر اثبات امامت به بررسي و پژوهش پرداخته و با روش توصيفي با استفاده از نظرات ائمه بر اساس آيات و روايات و تحليلي بر روش استدلال ائمه و رويكرد كلامي عقلي به نتايج كاربردي رسيده است.