پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده خانواده اولين نهاد اجتماعي در تربيت اخلاقي افراد است. تربيت اخلاقي فرآيند دروني شدن ارزش هاي اخلاقي و شكل گيري صفات شخصيت بر اساس ويژگي‌هاي انسان كامل اخلاقي است. سفارش اسلام، پذيرش فرزند به عنوان امانت خداوند، بدون حساسيت داشتن به جنسيت او است. تربيت فرزند با توجه به تفاوت هاي زيستي و رواني برعهده والدين است تا موجب بروز خصلت هاي پسنديده در او گردند. بي توجهي به تربيت اخلاقي فرزندان، پيامدهاي سنگيني براي فرد، خانواده و جامعه دارد. از طرفي خانواده بيشترين نقش را در تربيت فرزند دارد. از آنجا نقش مشترك ويژه هر يك از پدر و مادر دچار ابهام شده است، تحقيقات علمي و ديني در اين زمينه لازم است. روش اين تحقيق، تحليل محتواي قرآن و روايات و منابع مرتبط با تربيت اخلاق اسلامي در خانواده است. بر اساس يافته تحقيق، با توجه به تفاوت جنسيتي فرزندان و لزوم تربيت متفاوت دختر و پسر، نقش پدر و مادر در تربيت اخلاقي فرزند متمايز ميشود و هركدام از والدين علاوه بر نقش مهم در تربيت فرزند هم جنس، نقش مهمي در تربيت فرزند غير همجنس خود دارند. پدر و مادر با كسب آگاهي، عامل و الگو بودن، شفقت و بردباري و تقوا، مسئوليت پذيري، ادب آموزي و پيروي از سيره اهل بيت (عليهم السلام)، نقش تاثيرگزاري در تربيت دختر و پسر خود خواهند داشت. حضور هر دو والد در تربيت مهم است. آنچه دختر از مادر خود به عنوان والد همجنس در پذيرش نقش هاي مادري و همسري مي آموزد، پدر را از نقش تربيت او معاف نميكند. درباره تربيت پسر نيز همينطور است. در صورت مرگ يا طلاق والدين، نقش والد حاضر دو برابرميشود. او بايد سعي كند هر دو نقش را به درستي ايفا كند تا آسيب به فرزند در چنين موقعيتي به كمترين حد برسد.