پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده واژه‌ «تحجر»، پيشينه‌اي‌ قرآني‌ دارد، يعني‌ استعمال‌ اوليه‌ آن‌ در انديشه‌ اسلامي‌ به‌ قرآن‌ كريم‌ باز مي‌گردد. در فرهنگ‌ قرآني‌ انسان‌ متحجر كسي‌ است‌ كه‌ عقل‌ و دل‌ او از پذيرش‌ سخن‌ حق‌ و معجزه‌هاي‌ آشكار خداوند و پيروي‌ از دستورهاي‌ الهي، مقاومت‌ مي‌ورزد و هم‌چون‌ سنگي‌ كه‌ چيزي‌ در او فرو نمي‌رود، در برابر مشيت‌ الهي‌ مقاومت‌ مي‌كند و حاضر نيست‌ بر مبناي‌ فرامين‌ الهي‌ با خداوند و مخلوقات‌ او تعاملي‌ فعال‌ برقرار نمايد و با پرسش‌ها و ايراد شبهات‌ تلاش‌ مي‌كند گستره‌ فرامين‌ الهي‌ را تنگ‌تر سازد. نوشتار حاضر با هدف بررسي نهي از تحجر از منظر قرآن و نهج البلاغه، به مطالعه در اسناد كتابخانه‌اي پرداخته و با گردآوري اطلاعات و پردازش آنها به روش توصيفي- تحليلي، در هر فصل ابتدا به مقوله تحجرگرايي در گستره تاريخ و خصوصيات و نمادهاي تحجرگرايي اشاره نموده است. سپس راهكارهاي قرآني براي مقابله يا اصلاح تحجر و درنهايت اقدامات امام علي 7 در جهت اصلاح تحجرگرايي متحجران زمان خود مورد بررسي قرار گرفته و به اين نتيجه رسيده است كه قرآن كريم در سه عرصه فكري، فرهنگي و سياسي با متحجران به مقابله پرداخته و امام علي 7 براي اصلاح اين سه دسته از متحجران اقداماتي انجام داده است.