پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

آنچه نگارنده در اين پژوهش بيان نموده بررسي مفهومي غناي حرام در آثار فقها اماميه است كه با روش نقلي وحياني و جمع آوري اطلاعات در آن بصورت كتابخانه اي بوده است كه اين شامل سه فصل كليات و مفاهيم، چيستي غناء، و مصاديق در آثار فقها و منابع ديني است كه علاوه بر توصيف، استدلال‌هايي را هم بيان مي كند. و اما نتيجه اينكه لفظ غناء در آيات قرآن استفاده نشده و امر و نهي خاصي صريحاً بدان تعلق نگرفته است. بلكه تمسك كنندگان به آيات آن ها را به واسطه ي دلايل خارجي همچون احاديث وارده دليل بر حرمت گرفته اند در اين آيات الفاظي چون قول زور، باطل و لهوالحديث آمده است كه برخي آن ها را غناء معنا كرده اند با توجه به اين آيات و روايات وارده غناي شهواني و فسادانگيز حرام و غير آن حلال و مباح است. از اين رو معناي غناي حرام در آواز لهوي و مفسده انگيز متعين مي گردد اما حكم حرمت غناء، مورد اتفاق فقهاي شيعه است و آنچه محل بحث و معركه آزاد واقع شده تبيين موضوع غناست.از جمله موضوعات پراهميت فقه و احكام اسلامي بحث غناء و تغني است، غناء از جمله بحث هايي است كه به صورت مجمل در منابع ما ذكر شده است و به مجمل بودن بين علما شهرت دارد هر چند غناء از موضوعات مورد ابتلاي همگان است و به طور معمول درباره‌ي آن بحث شده است، اما اين موضوع همچنان در ابهام و محل نزاع و كشمكش جدي متفكران حوزه فقه است و امروزه با توجه به علاقه مفرط بسياري از مردم به غناء و تغني وسيله سودجويي عده بي شماري شده و امروزه يكي از ساده ترين راه ها براي فساد و افساد نفوذ به فرهنگ خودي و از بيگانه نمودن انسان ها به مقاصد شوم سياسي، اقتصادي، فرهنگي و نظامي توسط استكبار شده است .