پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

گناه و معرفت دو مقوله‌اي هستند كه با سرنوشت انسان رابطه‌اي تنگاتنگ دارند. گستره‌ي اين دو به گونه‌اي است كه سرنوست تمامي انسان‌هاي غير معصوم به آن وابسته بوده است. معرفت در زندگي مادي و معنوي انسان جايگاه ويژه‌اي داشته و تنها راه ارتباطي انسان با جهان خارج از ذهن، از طريق معرفت و شناخت او است.در همين راستا پژوهش حاضر با استفاده از روش توصيف و تحليل آيات و روايات مرتبط با موضوع، در پي يافتن پاسخي براي اين پرسش است كه معرفت و گناه چگونه بر يكديگر تأثير مي‌گذارند. با دقت در حوزه معرفت ديني و مقوله گناه معلوم ‌گرديده، همواره بين معرفت و گناه رابطه اي دوسويه وجود داشته است. از مهمترين آثار گناه، تأثير بر شناخت و معرفت است. گناه معرفت انسان را مي‌تواند كم كرده حتي زايل كند و يا تغيير دهد در سايه گناه انسان به شناختي ناقص يا دور از واقعيت يا شناختي تحريف شده دست پيدا مي‌كند و همين منجر مي‌شود از مسير فطري خارج شود و معرفتي ديني شكل نگيرد و اگر هم قبلاً معرفتي داشته آن معارف دستخوش نواقصي گردد، چون فراموشي، سطحي نگري، ترديد و تاريكي ساحت عقل و قلب...، انسان در اثر ارتكاب گناهان به تدريج ، معرفت خود را زايل يا منحرف يا ناقص مي‌كند و آثار همه اينها چيزي جز عدم عاقبت بخيري نخواهد بود. از طرفي ديگر معارف مطهر و يقيني كسب شده از دين، انسان را در هر مرحله باشد به مرحله‌اي بهتر سوق مي‌دهد، گناهكار را به توبه مي‌كشاند و بي گناه را به مرحله نوراني‌تر و پله‌هاي بالاتر سوق مي‌دهد.