پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

درفضاي فقه، براي شناسايي احكام وانطباق آن برتمام مصاديق از قواعد استفاده مي‌شود. باتوجه به زندگي جديد بشرو نيازهاي روزافزون براي زندگي مطلوب ،پرداختن به برخي از قواعد فقهي براي پاسخ گويي به مسائل مستحدثه در زمينه فقهي واجتماعي ضروري است. قواعد به صورت مكتوب در منابع فقهي ذكرشده ومورد استناد فقها قرار مي‌گيرد. تعظيم شعائر‌الله عنواني است كه در كتاب‌هاي فقهي به وفور ديده مي‌شود و با وجود اين كه علماء نزد استفاده‌هاي متعدد از اين عنوان، مسائل فقهي مختلف را بدست آورده‌اند؛ ولي در مباحث‌فقهي، به صورت قاعده‌اي مستقل مطرح نكرده‌اند؛ لذا اثبات قاعده‌مندي تعظيم شعائر براي تطبيق بر مصاديق لازم مي‌شود. تحقيق پيش رو با استفاده از مجموعه‌اي از آيات و روايات مفاد قاعده تعظيم شعائر را ثابت مي‌كند. اين تحقيق به روش توصيفي- تحليلي انجام‌شده است و نشان از آن دارد كه، هر آن ‌چه براي آن جنبه اِعلاميت و نشانه بودن بر خدا و دين او درنظر گرفته‌شود و منتسَب و مرتبط با ذات حق تعالي و يا انجام آن به منزله علامت و نشاني از دين‌داري باشد، از شعائر الهي به حساب مي‌آيد. وجوب تعظيم اين شعائرالله در مواردي ثابت مي‌شود كه اگر اين تعظيم ترك گردد، موجب اهانت به اين شعيره الهي شود، در نتيجه تعظيم وبزرگداشت آن واجب مي‌گردد و تعظيم موارد جديد بنا به مراتب و جايگاهي كه اين مصاديق دارا هستند متفاوت مي‌باشد و طبق همان مرتبه، مورد تعظيم و احترام واقع مي‌شوند.