پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده يكي از مباحثي كه بطور جدي در فقه و اصول ،در مباحث امارات و حجج شرعيه مورد توجه قرار گرفته است .مبحث شهرت مي باشد .كه شهرت در اصطلاح علماي اصول به معناي فراواني تعداد راويان يك حديث به حدي كه به حد تواتر نرسد . لذا شهرت به اعتبار متعلق انقساماتي نيز دارد .الف _شهرت رواييه ب_شهرت عمليه و فتوايي .كه اگر يك روايت از جهت نقل در حد زيادي باشد شهرت رواييه نام دارد .كه در باب تعادل وتراجيح ارزش دارد .يعني هر گاه دو حديث با همديگر تعارض كنند و از همه جهت با هم مساوي باشند يكي از اندو كه داراي شهرت روايي است بر حديثي كه داراي ندرت و شذوذ روايي است مقدم مي شود .و مراد از شهرت در فتوي ،يا شهرت عملي ،هنگامي كه فتوا دهندگان بر اثر اعتماد بر روايتي فتواي خود را صادر كنند .لذا شهرت آنها ناشي از رفتار بر طبق مضمون يك روايت مي باشد .برخلاف آن شهرت فتوايي زماني است كه فتوا دهندگان بدون وجود روايتي كه دليل و مستند حكمشان باشد فتوايي را صادر كنند . لذا هدف اين رساله ،جايگاه شهرت طبق نظرات شهيد اول ،ثاني بصورت مستقل مي باشد .كه اين تحقيق به روش توصيفي و با مراجعه به كتابهاي فقهي معتبر به بررسي شهرت مي پردازد .كه شهيد اول شهرت فتوايي را از باب ظن خاص بطور مطلق حجت مي دانند اما شهيد ثاني شهرت فتوايي متأخرين را به اين دليل كه فقهاي پس از شيخ طوسي براساس تقليد از شيخ بوده است قبول ندارند .اما در مورد شهرت روايي ،طبق نظر شهيد ثاني به معناي كثرت نقل ونگارش ارزشي براي روايت درست نمي كند و نمي توانيم به صرف مشهور بودن بدون بررسي سند و مدرك به روايت اخذ كرد .بلكه آن شهرتي كه مقرون به جنبه ي عملي باشد ،مي تواند از مرجحات محسوب شود .