پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

************به طور كلي اصلاحات انجام شده در اين پايان نامه به شرح ذيل است: 1)طبق آيين نامه چكيده راهنما نوشته شده است . 2)در فصل نخست و كليات ( پيشينه پژوهش) عنوان يك پايان نامه اضافه شد. 3)سوال اصلي نوشته و اضافه شد. 4)ايرادات محتوايي عبارات در جاهاي مختلف كه شامل 8مورد بود، در نقاط مختلف برطرف شد. 5)اعراب گذاري متنهاي عربي انجام شد. 6)عددعا در متن پايان نامه م پاورقي و نتيجه به فارسي تغيير داده شدند. 7)اشكالات تايپي متن برطرف شد. والحمد الله رب العالمين ******************************************************************************* چكيده مساله تحقيق پيش رو پيرامون كذب، كه يكي از رذايل اخلاقي است و در تعاليم اخلاقي دين مبين اسلام به شدت از آن نهي شده است، مي باشد. حرمت دروغ از ضروريات فقه است و فرقي بين دروغ كوچك يا بزرگ نيست و فرقي ندارد به صورت قول و لفظ ظهور پيدا كند يا به صورت رفتار. در همين راستا در نوشتار پيش رو به اين مساله پرداخته مي شود كه كذب متقوم به قول و لفظ نيست، و البته گاهي هم ممكن است شخص در عين حالي كه شوخي مي كند خبري خلاف واقع را بدهد و توجه به اين جهات مي تواند موارد مختلف كذب را در انواع مختلف آن ؛مانند دروغ گفتن زباني، عملي، و يا هزل و شوخي براي ما مشخص كند . دامنه مبحث كذب بسيار گسترده است و شامل دروغ هاي محرم يا دروغ هاي جائز مي شود و هر كدام هم مشخصه هايي را دارند مانند دروغ زباني ، رفتاري ، و خلف وعده و همچنين دروغ در صنايع ادبي و هنري. از يافته هاي نوشتار پيش رو اين است كه دروغ حرمت ذاتي ندارد و تابع مصلحت و مفسده مترتب بر آن است زيرا با توسع در مفهوم واقع در دروغ هاي داراي مصلحتِ اعم و اهم، حوزه واقع گسترش مي يابد. و نيز اينكه كذب متقوم به قول و لفظ نيست و هر فعل اخباري مصنوع انسان را كه معنا و مفهومي غير از مدلول طبيعي و قراردادي آن را بشناساند را شامل شده و محكوم به حرمت شرعي مي گردد.